|
| |
't Ongeluk van jonge Prinsen.
De groote Kosroës, der Persen Opperheer,
Had, onder al zyn Hovelingen,
Een' Staatsman, die elks hart kon dwingen
Door zyne deugd en zugt naar onverganglyke eer.
De Koning had hem lief: hy schonk hem zyn vertrouwen;
En mogt in alles op hem bouwen,
Dewyl hy, met een zuiver hart,
Zyn zorg en diensten aan den Vorst had opgedraagen,
En door zyn trouw de snoode lagen,
Die 't Hof den braven spreidt, manmoedig had getart.
Die groote Staatsman dorst, in 't midden
Van zynen schoonen levensloop,
Toen alles gunstig was aan zynen wensch en hoop,
Den Vorst om zyn ontslag, om zyne vryheid bidden.
| |
| |
De Koning stond verbaasd, toen hy 't besluit vernam,
En sprak: hoe nu, myn vriend! wat drift heeft u gedreven?
Een m an, wien myne gustn in aanzien heeft verheven,
Zoo ras hy door 't geval by my in kennis kwam;
Die agting won in myne Staten,
En nevens my door 't volk gevierd werd en bemind,
Met wien ik omging als myn' waardsten boezemvrind,
Versmaadt my, wil myn Hof verlaten?
Mitranes (want dien naam droeg deze zuil van 't Ryk)
Betuigde zynen dank voor's Vorsten gunstbewyzen:
'k Zal, sprak hy, dag aan dag, schoon ik uw Hof ontwyk,
ô Groote Kosroës, uw deudg en goedheid pryzen;
'k Heb telkens mynen tyd, met vreugd,
Met ongemeen vermaak, in uwen dienst gesleten;
Maar thans roept my de Wet, de stem van myn geweten,
Tot zorg voor mynen Zoon, in 't opgaan van zyn jeugd;
Ik moet hem leeren welke pligten
Hy, by zyn vordering in jaaren en verstand,
Tot welzyn van zyn Vaderland
En wettig Opperhoofd, in 't leven moet verrigten.
Zoo toon hy in uw' dienst dezelfde trouw en vlyt,
Die u de Vader heeft gewyd.
'k Moet, sprak de Koning, aan uw trouw en yver denken,
En u, hoe willig ik u myne gunst betoon',
't Verzogt verslag met weerzin schenken.
Voldoe aan uwen pligt in 't zorgen voor uw' Zoon.
Ik gun, myn Vriend, u dat genoegen;
Maar, weiger my, op uwe beurt,
Zo gy me uw' dienst nog waardig keurt,
Geen wensch, dien ik 'er by moet voegen.
| |
| |
Myn zoon, geboren om de kroon na mynen dood
(Ik hoop tot nut van 't Volk en tot zyne eer) te dragen,
Moet ook, in 't leerzaamst van zyn dagen,
De wysheid leeren van myn' waardsten gunstgenoot:
'k Weet niet aan wien myn hart dien post zal toevertrouwen,
Tenzy gy zelf hem de eer vergunt,
Mitranes, dat hy u als meester mag aanschouwen.
Doe my den grootsten dienst, dien ge ooit bewyzen kunt.
Een Prins, geboren tot regeeren,
Moet, in zyn vorderende jeugd,
Niet daaglyks aan het Hof verkeeren:
Daar brengt noch zedeleer noch voorbeeld hem ter deugd.
't Is best in 't stil verblyf, van drok gewoel gescheiden,
Daar niets het jeugdig hart ontstigt,
Hem tot de kennis van zyn' pligt,
Tot smaak voor 't hoogste goed te leiden.
'k Weet dat hem, door uw' wyzen raad,
In 't eenzaam landverblyf, waarin gy rust zult vinden,
En door het voorbeeld van uw wyze boezemvrinden,
Een hoog geluk te wagten staat.
Mitraan verliet het Hof met zyne voedsterlingen.
Zyn Zoon voldeed aan zynen wensch:
Maar 's Vorsten Zoon liet zich door tugt noch reden dwingen,
En spelde weinig van een wys en deugdzaam mensch.
Mitranes keerde, na verloop van zeven jaren,
Toen beide Zoons volwassen waren,
Naar 't Hof van Koning Kosroës.
De Vorst zag, met vermaak, zyn' Telg terug gekomen;
Doch vond welhaast dat Arzazes,
Niet naar zyn' wensch had toegenomen
| |
| |
In iets, dat Vorsten past, of dient tot hun geluk.
De Zoon zyns vriends gaf blyk van groote vorderingen.
't Verschil, dat zigtbaar was in deze jongelingen,
Vervulde 's Vaders geest met ongemeenen druk.
Mitranes moest, na weinig dagen,
Zyn' Koning bitter hooren klagen.
De Vorst vroeg hem den grond van die mislukking af:
Het antwoord was: ik moest die klagten,
Myn Koning, uit uw' mond verwagten.
Myn Zoon, opmerkzaam op de lessen, die ik gaf,
Beantwoordt aan myn hoop, voldoet aan myn verlangen,
En heeft myn' raad met vrugt ontvangen:
Hy wist dat hem de gunst van menschen noodig was;
Maar de uwe, tot de kroon geboren,
Begreep niet dat hy zich aan eenig mensch moest stooren.
Ik, sprak hy, ben een Vorst; myn gunst komt elk te pas.
|
|
Auteursrechtvrij