De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

De beek.

Het water van een zilvren Beek

Bleef altyd onberoerd en zuiver henen vloeyen.
Men merkte dat het Vee, in de omgelegen streek,
Nooit eene poging deedt om naar die Beek te spoeyen.

't Geboomte, dat aan de oevers stond,

En die met zyne schaduw dekte,

[p. 191]

 

Liet nooit, op dat geen vuil het kristallyn bevlekte,

 

Een blaadje vallen op den grond.

 

De gantsche Herderstoet, die 't naaste Vlek bewoonde,

 

Kwam derwaards om zich zelv' te spieglen in het nat,

 

Alsof 't een vreemde kragt bezat,

 

En beelden in volmaaktheid toonde.

 

Het was, om kort te gaan, een Beek,

 

Wier schoonheid grooter werd, hoe meer men haar bekeek;

 

Doch, met al 't voordeel, haar beschoren,

 

Vond zy zich telkens meer benyd.

 

Al de andre Beekjes, die hunn' ouden roem verloren,

 

Viel deze schade hard: zy zwollen sterk van spyt.

 

In 't eind verbonden al die Beeken

 

Zich zamen, tot verderf van die haar vyand was.

 

Men moet, zoo was de taal, de ondraagbre trotschheid breken,

 

En maken 't vloeibaar nat geheel en al moeras.

 

Ik heb, dus dorst 'er een den stouten snater roeren,

 

Ik heb een' ryken schat van dik en drabbig slik,

 

'k Zal, in een enkel oogenblik,

 

Al mynen modder naar 't hoogmoedig Beekje voeren.

 

't Beloofde werd terstond volbragt.

 

De sombre stilte van den nagt

 

Was gunstig voor 't ontwerp: het moest gelukkig slagen.

 

Niets kon het heldenstuk vertragen;

 

Maar by 't ontwaken zag de Beek,

 

Toen zy zich zelve wel bekeek,

 

Wat kinderagtig werk de wangunst had bedreven.

 

ô! (Zei ze,) die onnoosle stoet

 

Nam voor my kwaad te doen, maar deed my waarlyk goed!

 

Ik zal eerlang, van slik ontheven,

[p. 192]

 

Myn helder bronkristal, met vreugd, voor elks gezigt.

 

In grooter zuiverheid doen vloeyen.

 

't Was waar: de modder zonk welhaast door zyn gewigt;

 

De schoonheid van de Beek scheen zelfs door 't zwart te groeyen.