De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

Les aan de vorsten.

De Keizer, die met regt Severus werd genoemd,

Had vele Grooten, in zyn Staten,

Uit zorg voor 't nageslagt, op 't wreedst ter dood gedoemd.
'k Wil, sprak hy, aan myn kroost geen enklen vyand laten.
't Is best dat, na myn' dood, geen enkel Staatsman leeft,
Van wien myn nageslagt iets kwaads te wagten heeft.
Prins Geta, 's Keizers Zoon, was anders van gedagten;
Daar was, naar zyn begrip, geen heil voor 't Rykte wagten

[p. 147]

 

Van al 't vergoten menschenbloed.

 

Hy tragt zyn' Vader klaar te toonen

 

Dat hy, tot nadeel zyner Zoonen,

 

Den haat van al den Adel voedt.

 

ô Vorst! zo sprak de Zoon, van elk, dien gy doet sneeven,

 

Blyft menig bloedverwant in 't leven.

 

Een man, door uw bevel wreedaartig omgebragt,

 

Zal, na zyn dood, by 't nageslagt,

 

Tot nadeel van uw kroost en vrinden,

 

In 't Ryk ontelbre wreekers vinden.