De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

Gestrafte Amsterdammer.

Een Burgerman, die, te Amsterdam,

In zeker Koffiehuis haast alle dagen kwam,

[p. 233]

 

En dikwerf groot belang in zyn verhalen stelde,

 

Sloeg zelden op de waarheid agt.

 

Wanneer hy slegts iets vreemds bedagt,

 

Het geen hem waardig scheen dat hy 't aan 't volk vertelde.

 

Hy sprak, op zekren dag, met ongemeen vermaak,

 

Van zekre nooit gebeurde zaak,

 

En zel, om tog geloof te vinden:

 

Het geen ik u verhaal is wonder, waarde vrinden:

 

'k Zou niet gelooven dat het immer kon geschiên,

 

Wie 't ook verzekren mogt, had ik 't niet zelf gezien.

 

't Gezelschap liet zich door dit woord niet overreden:

 

Maar gaf, na die verzekering,

 

Een zigtbre blyk van twyffeling.

 

De man bespeurde dit, en toonde zich te onvreden.

 

Zyne oogen zeiden 't klaar genoeg,

 

Dewyl hy die verstoord op d' een en ander sloeg,

 

Misnoegd om 't Ongeloof van al zyn medgezellen.

 

Een van de Heeren heft dus aan:

 

Gy schynt vergramd, myn Vriend: wat hebben we u misdaan?

 

Wy hoorden 't wonder slegts vertellen:

 

Wy hebben 't nooit gezien, en wy gelooven 't niet,

 

Voordat ons oog 't als 't uwe ziet.