De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

De monnik.

Een Monnik, lang gewoon van plaats tot plaats te trekken,
Nu d' een dan d' ander weer ten huisgast te verstrekken,

Kwam by een' armen Priester aan,

En deed een heusch verzoek, om daar des nagts te blyven,
Wyl 't hem onmooglyk viel nog verder voort te gaan.
De Priester stemt het toe, en wil den man geryven,
Zoo veel hy in zyn' staat van armoê kan of mag.

Hy brengt straks, zonder veel te praten,

Zyn tinnen Lepels en zyn aarden Tafelvaten

En yzren Vorken voor den dag.

Dit zag de Monnik, die, in 't leven,

Wat veel aan zyn gemak en smaak had toegegeven,

Voor boersch en veel te eenvoudig aan.

Dit liet hy aan zyn Gastheer blyken.

't Valies ging open, en hy liet, met vry wat waan,

Zyn zilvren tafelgoedjen kyken,

Terwyl het op de tafel lag,

Sprak de arme Priester, die 't verwonderd voor zich zag:

[p. 227]

 

Eerwaarde Vader! 'k moet verklaren,

 

Ik spreek zoo als het by me leidt,

 

Dat wy, wanneer we ons samen paren,

 

't Volmaaktste voorbeeld zyn der goede Geestlykheid.

 

Hoe! vraagt de Kloosterling, wat wilt ge daar meê zeggen?

 

Gun, was het antwoord, dat ik 't nader uit moog' leggen.

 

Gy doet gelofte van een' armelyken staat:

 

Ik ben behoeftig in derdaad.