Het vrolyk gezelschap op Amstels zangburg. Deel 2

Zang.

Wys: Ren Snel ô Zon.

HEt aller blinksten Hemelligt,

Schonk Kabblend op den vloedt,

Haar glanschen voor ons zwak gezigt:

Terwyl zy alles voedt,

T' Azuur was vol met Diamant,

Door Sterren glans men zag,

Verlengde Schaduw op het Land:

Als op een heldren dag.

Het Bruin en Lommer van het woudt,

Scheen off 't verzilverd was:

Terwyl 't verschiet een wonder boudt,

Door Boomen Bloem en Gras,

Op 't midden van het glimmend nat:

Leeg Chromis in een Schuit;

[p. 24]

 

Die ryk met Silver scheen bespat,

 

Als wagtend op zyn buit.

 

 

 

Van verren blaakte een rossig vuur,

 

Voor Boodsman daar gesteld:

 

De Noordstar wees het avond uur,

 

Aan al wat leefd op 't Veld,

 

De Winden gaaven geen geruis;

 

Het Schaapje leeg in rust,

 

De Swaluw was reeds aan het Huis,

 

Maar Roosje wierd gekust.

 

 

 

Want Herder Tyter met zyn riet,

 

Verhieff haar lieflyk schoon,

 

't Geen d'Echo weder hooren liet:

 

Door 't Boschje van Dioon,

 

Hy dwong haar aff by elk een zang

 

Een Kusje voor haar Mond,

 

Dees avond viel hem niet te lang,

 

Maar wierd nog meer gewond.

 

 

 

Want roosje was dus zong de Knaap,

 

Een wonder der Natuur:

 

Van Imborst als een teder Schaap,

 

En schoon vol Hemel vuur;

 

En eindlyk viel hy op zyn Knien,

 

Voor zynen Ziels Vriendin:

 

En bad haar dat zy niet zou vlien

 

Voor hem om zyne Min.

[p. 25]

 

In 't eind verwind hy door zyn reen,

 

Zyn bittre Minne smart,

 

En ziet zig door haar gunst alleen;

 

Verwinnaar van haar Hart:

 

Wat Roosje verder toen bestondt,

 

Met Tyter zwyg ik stil,

 

Zy leegen op de Klavergrond

 

Zoo 't scheen had elk zyn wil.