De vrolyke zeeman, verheugd over de vrye zeevaart

[p. 33]

Een Nieuw Lied, of koddige Vryagie, tusschen Annaatje van de Winkel, en Symen Trekgraag.

Op een Aangenaame Wys.

Annaatje, speelmaatje, ik zal uw verzellen,
En ik heb gehoord, ik zal uw vertellen,
En wilt niet ontstellen,
En word niet kwaad,
Het is van ons Symen,
Ons beste Kameraad.

Myn Moeder, myn Broeder, die gingen uit ryden,
En dat al voor plaizier met andere lieden,
Zoo regt al na myn huis,
En hy kroop op myn Bedje,
Zoo stil gelyk een Muis.

Myn oogen, die boogen, om by haar te leggen,
Het is beter op een Bedje als agter de heggen,
Ik durf het niet zeggen,
Hy maakten my blood.
Hy ligte myn Hembd op en hy kroop in myn schoot.

Toen dwong hy, en drong my al myn handen,

[p. 34]

 

En ik zei: wel Symen! waar moet hy nu belanden,

 

Zy raakten aan het branden,

 

Hy liet 't myn zien,

 

't Was hard, 't was zagt, het scheen wel Elpenbien.

Hy wipten, hy stipten al op en neêr,
Zyn onderlyf dat ging al op en neder,
En hy kon schier geen meer,
Hy raakten op den grond,
Toen hy had gedaan liep hy weg zoo terstond.

Annaatje, speelmaatje, zoud gy het wel gelooven,
Dat Moeder leid van onder en Vader na boven,
Zoo heet gelyk als vuur,
En met zoo liep ons Symen,
By Naatje zynen Buur.