De vrolyke openhartige minnaar
(1795)–Anoniem Vrolyke openhartige minnaar, De–
AuteursrechtvrijOp een lieffelyke wys.
HOord dit Lied eens anen,
Die wat wonders wil verstaen,
Van de Minne kragt,
En het zwakke Vrouw geslagt,
Hoe een teere Maegt,
Als zij liefde draegt,
Overtreffen kan
Zelfs de
| |
[pagina 66]
| |
kloekheijd van een Man,
Zo gij verstaen zult in dit Lied,
Het is in Vrankrijk geschied.
Van een schoone Vrouw,
Die beminde, zwoer haer Trouw,
Aen een frisse Kwant,
Die haer beminde constant,
Maer door kwade raed,
Wierd hij een Soldaet,
Onder het Regiment,
Van Navarre wel bekend,
Waer aen deze Maegt had pijn,
Dus van haer Lief te zijn.
Want, haer Ionger hert,
Dat bezweek van Minnesmert,
En wou met hem gaen,
Ia de Dood zelfs onderstaen,
Want ze zeijde mijn Eer,
Die is bros en teer,
Te bewaren dan,
'k Zal mij kleden als een Man,
Ende als een Ionger Held,
Dit heeft zij gedaen,
Is na 't Regiment gegaen,
Als een Cavelier,
Bij haer Minnaers Officier,
Wierd doe een Soldaet,
En voor Cameraed,
Koos z' haer Lief getrouw,
Niemand wist datz' was een Vrouw,
Ze stond hem in alles bij,
En kleefde altijd aen zijn zij.
Zij trokken in 't Veld,
Deze Maegd gelijk een Held,
Volgt hem overal,
Ende ontzag geen ongeval,
Maer aenhoord het lot,
Daer kwam een gebod,
Dat kleijn ofte groot,
Op een straffe van de Dood,
Niet op Marode mogt gaen,
Of ergens de Hand aen slaen.
Dog haer Lief nogtans,
Wilde eens wage de kans,
Op den Buijt hem begaf,
Met haer beijd' ter zeijde af,
Plunderde bij een Boer,
Die 'er maekt' groot rumoer,
De Provoost die kwam,
En haer beijd' gevangen nam,
De Krijgsraed doe met een,
Verwees ter dood een van tween.
De Galg werd geplant,
En de Trommel stond ter hand,
Met de Dobbelsteen,
Om het Lot te werpen heen,
Wie van twee met rouw,
De Dood
| |
[pagina 67]
| |
smaken zou,
Maer het stervens lot,
Viel op haer, 't beliefde Godt,
Daer door wierd haer Cameraet,
Van droefheijd desolaet.
Zij met kloeke moed,
Heeft haer Lief nog eens gegroet,
Zet haer Voetjes teer,
Op de Sporten van de Leer,
Maer eer zij ter deeg,
Was ter halver weeg,
Om dat ijder zouw,
Merken dat zij Was een Vrouw,
Heeftze haer Borsten ontblood,
Elk wierd van schaemte rood.
Als men dit aenzag,
Was 't gelijk een Donderslag,
Hangen gaet niet voort,
Was het algemeene Woord,
Men onthoud de Maegd,
En d'Colonel die vraegt,
Haer de heele kas,
Hoe zij hier toe gekomen was,
Als hij nu alles had verstaen,
Heeft zij Pardon ontfaen.
Yder prees haer moed,
En de Krijgsraed die vond goed,
door de Huw'lyksband,
Haer te binden Hand aen Hand;
En in plaetze van,
den Scherpregter dan;
Kwam de Veldpaep daer,
die daer trouwd' het lieve Paer,
Om als Man ende Vrouw,
t' Leven in de Egten trouw.
Oorlof dogters gij,
die een Vrijer hebt als zij,
Schoon hij werd Soldaet,
daerom hem nog niet verlaet,
Maer weest hem getrouw,
Tot gij word een Vrouw,
Evenwel en waegt,
Noijt zo veel als deze Maegd,
Want voorzeker zulk een Spel,
Gelukt alteijd niet zo wel.
|
|