De vrolyke openhartige minnaar
(1795)–Anoniem Vrolyke openhartige minnaar, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 53]
| |
Stem: Ik ben uyt Holland eens gekomen.
Metzelaertjes al te maelen,
Ik zal u wat nieuws verhaele,
Van u Confrater voorwaer,
Het was een aerdig metzelaer,
In een Heere huijs zeer schoone,
Daer twee brave Meijden woonen,
En een Naijster vigeland,
Metzelden hij met goed verstand.
De Metzelaer al met practijke,
Moest daer Dak en Panne strijke,
't Geen hij deed al met fatzoen,
Dat 'er niet meer was te doen,
Vraegden toen aen 't Meijsje klaere,
Of der nog meer Werk waere,
Dat hij 't al gestreeken had,
Daer hij vond een Scheur of Gat.
De Keuke Meijd die was een Schalkje,
Zeij Metzelaer hebt g'nog Kalkje,
Zo komt der nog eens bij mijn,
Want daer zal ook wel Werk zijn:
Daer zijn nog Gaten ofte Kuijlen,
Daer een Muijs in kan verschuijlen,
Die diend gij te stoppen Maet
Eer gij uijt den Huijze gaet.
De Metzelaer die was te vreden;
En zeij Meijsje ik ga meden,
Wijst mij maer de Gaten aen?
Dat werk zal haest zijn gedaen,
En zo gingen zij te zame;
Naerde Keuken bekwame,
Daer
| |
[pagina 54]
| |
hij meenden te strijken dan;
Maer zij bragt hem toe de Kan.
Metzelaer wild niet bezwijken:
Eer gij zult stoppe of strijken,
Zo komt zitten bij mij hier:
En drinkt eensjes met plaijzier?
Dan kund gij werken met zinnen,
En het Gaetje kunje vinde;
Onder mijne Rokken ras,
Dat voor eerst te stoppen was.
Za zeij hij wel zoete Meijsje,
Ik heb voor deez' nog een reijsje,
Gestreeken en gestopt zo raer;
Dat het al pikdonker waer:
Wel zeij zij, wild dan beginnen,
En hij dede na haer zinnen,
Dat zij bekende dat hij waer;
Eene nob'len Metzelaer.
Doen het Werkje was gedane,
Zo dagt hij zo weg te gaene,
Maer de andere Meijd mitsdien,
Had dit Werkje af gezien,
En zeij Metzelaer geprezen,
Gij moet hier bij mij ook wezen,
'k Heb mee wat te stoppen Maet,
'k Zie dat gij dat schoon verstaet.
De Metzelaer sprak daer niet tegen,
En zeij Kind weest niet verlegen
Ik heb nog Kalk genoeg hier
voor een Gaetje drie of vier,
Want de brave Metzelaeren,
Die zullen noijt geen Kalk sparen,
Voor zoete Meijsjes in 't gemeijn,
Die van haer gediend wil zijn.
Hij en stond niet lang te dugten,
Gaf het Meijsje haer genugten,
Heel ras vaerdig ende gouw:
Daer op zo kwam ook d' Iuffrouw,
Die riep aen hem zonder benouwen,
Metzelaer gij moet Kalk houwen,
Voor mijn Scheurtje kuijs en fris,
Zo ze niet verstreeken is.
Neen Iuffrouw sprak hy verheven,
Ik heb nog genoeg te geven,
Aen een Iuffrouw fris van aerd,
Diend mijn Kalk niet gespraerd;
Daer is genoeg in mijn Bakje,
En daer mee was het ik pakje,
Aen-
| |
[pagina 55]
| |
stonds op het Ledikant,
Met 't Truweeltje in zijn Hand.
Toen heeft hij zoet gaen strijken,
En Iuffrouws Gaetje bekijken,
En dat toe gestreeken snel,
Dat 't-schier sprong uijt haer Vel,
De Iuffrouw hadde niet te klagen
Maer in zijn Werk, goed behagen,
En heeft doe voor zijn arbeijd,
Zes Ducatons hem toegeleijd.
't Metzelaertje dat gink heenen,
En was lugtig op zijn Beenen,
Schoon hem nu al Kalk ontbrak,
Morgen weer een volle Bak,
Om brave Iuffers te gerijven,
Zo kan ik best aen 't Werk blijven,
En nu eensjes drinken gaen;
't Welk hij aenstonds heeft gedaen.
Wat dunkt u Vriende te gaeren,
Van die zoete Metzelaeren,
datze zo zijn op haer hoen;
Om geen Kalk weg te doen;
Zij zijn prijzens waerd op heden:
En d' Timmerluij ook meden;
dat zijn Gasjes klaer betoond,
die Vrouw Venus heeft gekroond.
|
|