De vrolyke openhartige minnaar

Droevig verhaal, van een herder en een graave dochter, die op malkander verliefden, en na zeven Jaaren gedoold te hebben, echter trouwden.

Stem: Al wat men doe men kan geen enz.

Herder.

SChoon Izabel, aenhoord myn droevig klagen,
Ontfangt myn trouw in een zo korten stond,
U Hert en Ziel die staen in myn behagen,
U lieve Lipjes en u Rodermond:
Want u zoet weezen,
Kan myn genezen,
Van al myn groote smert,
Die ik voel in myn Hert.

[p. 10]

 

Dogter.

 

Vertrek Herder met al u valsche reden,

 

Want zulke praet en ben ik noyt gewend;

 

Zou ik myn Trouw aen zoo'n Harder besteden:

 

Gaet voort Ionkman gy zyt myn onbekend:

 

Uw 'k niet begeere,

 

Wild van my keere,

 

Myn Vader hoog van staet,

 

Zou worden disperaet.

 

 

 

Herder.

 

Schoon Edel Daem

 

en wild my noyt verlaten,

 

Daer is op Trouw een Ring van Diamant,

 

Ik zal u Ouderslief zo wel bepraten,

 

Waer door de Edele Dame: was constant:

 

Waer op zy beyde,

 

Daer zo lange Vreyde,

 

Dat zy op trouw tot pand,

 

Nam Bloedschrift van zyn Hand.

 

 

 

Vader.

 

Maer als de Vader dit had vernomen,

 

En hy ze dikmael by den Herder vand,

 

Zwoer hy een Eed,

 

zy zou hem niet b'komen.

 

Hy zouze stieren na het Franze Land,

 

Om daer te leven,

 

En haer te geven,

 

Een Ryken Graef zyn Zoon,

 

Lieftalig van Perzoon.

 

 

 

Zy viel te voet voor haeren lieven Vader,

 

En storten zeer bedroeft haer tranen uyt,

 

Verzogt nog om te spreeken eens den Heder,

 

Eer zy weg varen zoude met de Schuyt;

 

Doe riep den Vader,

 

Aenstonds den Herder;

 

Die zy had zeer bemind

 

Als een Moeder haer Kind.

 

 

 

Dogter.

 

Adieu adieu dan Herder vol van waerden,

 

Adieu adieu myn Lief en waerde pand,

 

Ik hoop Godt zal u in gezondheyd sparen;

 

Daer mee zo gaven zy malkaer de hand,

 

Met droevig leyden

 

Moesten zy scheiden,

 

Adieu myn waerde pand,

 

Nu dool in agter Land.

 

 

 

Dit heeft hy op 't lest tot haer gesproken;

 

En met een Kusje haer adieu gezeyd,

 

Van droefheyd is terstond zyn Hart gebroken,

 

Daer mee heeft hy genomen zyn afscheyd,

 

Het bleef verholen,

 

Maer hy gink dolen,

 

Tot zeven Iaer daer naer,

 

Kwam haer een Heer voorwaer.

[p. 11]

 

Die met zijn Dienaers kwam om te gaen Iagen

 

Al met zyn Brakken Winden by malkaer,

 

Buyten in 't Bosch langs een groene Hagen,

 

Om t'zien of daer geen Wildgediert en waer:

 

Maer zy daer vonden,

 

Van God gezonden,

 

Den Harder vigelant,

 

Berooft van zyn Verstand.

 

 

 

Maer dezen Heer door zyn groot Mogentheden,

 

Die sloeg aldaer met zyne Dienaers raed,

 

Dat men hem brengen zoude in de Steden,

 

En gaen 't verkonden aen de Magistraet:

 

Menschen met hoopen,

 

Kwamen geloopen,

 

En riepen tot malkaer

 

Dat daer den harder waer.

 

 

 

Als hy kwam voor 't Casteel van haer Vader,

 

Zyn Lief schoon Isabel stond in haer deur,

 

Verschrikten zeer om dat zy zag den Harder,

 

't Welk haer bragt in een zo groot getreur,

 

Zy kwam hem groete,

 

Viel voor zyn Voeten:

 

Als dood ter Aerde neer,

 

En riep dikmaels ő Heer!

 

 

 

Men zag de groote liefde van haer beyden,

 

De Vader storte daer zyn tranen uyt,

 

Dat hy haer voor den dood niet konden scheyden,

 

Daer over maekte hy een kort besluyt:

 

Dat men zou spelen,

 

Op Trom en Veelen,

 

Op Bassen en Fluyt,

 

Voor Bruydegom en Bruyd.

 

 

 

Spiegeld u Minnaers en Minnaresse,

 

Spiegeld u alle aen dit droevig Lied.

 

Een stuk voor Oude en Jonge tot een lesse,

 

Het is waeragtig al zo geschied,

 

Wild vry geloven,

 

Dat Godt daer boven,

 

Gevoegt heeft tot een Paer,

 

Scheyd niemand van malkaer.