Westerbork
Vervolg van pagina 8
Duitsers, al snel terugkeren naar het kamp
Het kamp Westerbork en zijn bewoners is het onderwerp van Lindwers boek; een monument heeft hij met dit boek willen oprichten, zoals hij wat overdreven stelt. Het boek sluit aan bij de gelijknamige televisiedocumentaire en kan er ook niet los van gezien worden; het schijnt een trend te zijn; eerst de film, dan het boek. Lindwer kopieert enigszins zijn vorige documentaire (en gelijknamige boek) De laatste zeven maanden, vrouwen in het spoor van Anne Frank. Karin van Coevorden heeft ervoor gezorgd dat de geschiedenis van het kamp, waar meer dan honderdduizend joden voor korte of langere tijd verbleven, duidelijk op een rijtje kwam te staan. Daarna komen zeventien ooggetuigen aan het woord, waarbij het opvalt dat er geen wanklank valt, behalve vanzelfsprekend over de Duitsers en een paar Nederlandse marechaussees. Het is voor te stellen dat betrokkenen een ‘zonnige kijk’ op het kampleven geven, maar uit andere bronnen - die ook genoemd worden - is bekend hoe het gistte in deze joodse gemeenschap op de hei.
Helaas suggereert het boek meer dan het geeft: de rol van de Nederlandse politie, het ontbreken van massale Nederlandse hulp, het niet-bombarderen van de spoorlijnen, zijn allemaal vragen die wel gesteld, maar in de verste verte niet beantwoord worden. En terwijl de gesprekken informatief en soms ingrijpend zijn, missen ze de kracht die ze op het televisiescherm hebben.
■
Auteursrechtelijk beschermd