Sharon/Peres
Vervolg van pagina 9
zitting te nemen in de oppositiebanken van waaruit hij lijdzaam moet toezien hoe Sharon zijn militaire ambities in Libanon botviert. De schade voor de zittende regering is echter groot - de inflatie loopt op tot honderden procenten per jaar - en nieuwe verkiezingen lijken de weg te openen naar Peres' lang verwachte succes. Voor de derde maal in successie ziet hij echter de beker aan zich voorbij gaan; de troostprijs is een alternerend premierschap met Jitsak Sjamir.
In de regering van nationale eenheid stroopt Peres de mouwen op en slaagt erin een reeks van zware klussen te klaren waaronder de terugtrekking van het Israëlische leger uit het Libanese moeras en het onder controle brengen van de gierende inflatie. Maar ook nu weer versterkt Peres zijn imago van een politicus die graag achter de schermen zaken doet: Irangate, de Pollard-affaire en later (tot tweemaal toe) het gekonkel met de religieuze partijen hebben zijn reputatie in die zin alleen maar bevestigd. De prijs daarvoor betaalt hij in de vorm van opnieuw teleurstellend verlopen verkiezingen in 1988. ‘Het publiek lust Peres gewoon niet,’ zucht Golan. Daarmee lijkt de tragiek van de loser Peres treffend omschreven. Van dergelijke complexen heeft de robuuste aspirant Likoed-leider Sharon geen last, maar God behoede Israël (en de Palestijnen) voor diens leiderschap van een toekomstige Israëlische regering.
■
Auteursrechtelijk beschermd