Vertaald
De Amerikaanse sociologe Judith Wallerstein onderzocht, naar eigen zeggen als eerste, de gevolgen op langere termijn van echtscheiding. Ze volgde zestig gezinnen die in 1971 scheidden over een periode van ruim tien jaar. Met alle betrokkenen (120 volwassenen, 131 kinderen) werden gesprekken gevoerd: ten tijde van het uitspreken van de scheiding, na twee jaar, na vijf jaar en na tien jaar, en met sommigen nog een keer na vijftien jaar. Het waren middle-class gezinnen, voor het merendeel blank, met ‘normale’ scheidingsgronden, dat wil zeggen geen seksueel misbruik van kinderen, geen mishandeling (althans niet van de permanente soort), en geen alcoholisme. Wallerstein maakte samen met de journaliste Sandra Blakeslee een boek over de - weinig bemoedigende - resultaten van haar onderzoek: Second Chances; Men, Women and Children a Decade after Divorce. Het boek werd besproken in de Boekenbijlage van 16 juni. De redactie werd er inmiddels op geattendeerd dat de Nederlandse vertaling al verschenen is: Nieuwe kansen; Mannen, vrouwen en kinderen tien jaar na de scheiding (Het Spectrum, serie ‘Scala’, 375 p., f 39,90). Beatrijs Ritsema legde in haar recensie de nadruk op de emotionele schade die het gevolg kan zijn van echtscheiding - en die blijkens Wallersteins bevindingen nog het meest door de kinderen wordt betaald. ‘Moet er dus maar minder worden gescheiden? Wallerstein en Blakeslee zijn realistisch genoeg om dit niet aan te bevelen. Frivool gesloten huwelijken mogen dan bestaan, maar frivole scheidingen (die net zo goed nagelaten kunnen worden) komen nauwelijks voor. Het is de prijs die betaald wordt voor een cultuur waarin geluk gezien wordt als iets bereikbaars.’
Auteursrechtelijk beschermd