Vrije val
Als je iemand vertelt dat je aan parachutespringen doet dan worden altijd de volgende vragen gesteld: ‘Wat gebeurt er als je parachute niet opent?’ en ‘Kun je gewoon ademen tijdens een vrije val?’ In het boek Parachutespringen & skydiving en andere parasporten van Max Dereta (La Rivière & Voorhoeve, f 35,-) worden die vragen duidelijk beantwoord: Als je parachute weigert, open je de reserveparachute, en je kunt gewoon blijven ademen. Er zijn vreemde ongelukken gebeurd maar er is nog nooit een parachutist gestikt. Het boek is in de eerste plaats geschreven voor die mensen die niets van springen afweten. Voor het grote publiek dus. Maar ook een ervaren springer zal er veel plezier aan beleven want het is vooral een instructief fotoboek. Max Dereta is een van de beste vrije val fotografen die er in de wereld rondlopen. Daarnaast is hij ook bekend als maker van reisreportages. Hij is in staat om met zijn foto's het niet te beschrijven gevoel over te brengen dat iemand ondergaat tijdens een vrije val. Iemand die nog nooit heeft gesprongen en het werk van Dereta doorkijkt zal ongetwijfeld overwegen: ‘Zal ik het doen of zal ik het niet doen?’ Alle facetten van de parasport worden belicht, en dat zijn er nogal wat. Van het eenvoudige ‘static-line’-springen, het systeem waarbij de parachute automatisch geopend wordt, tot en met ‘B.A.S.E.-jumping’, het springen van vaste objecten als rotsen, torens of gebouwen. Dit laatste wordt overigens in de springwereld met gemengde gevoelens bekeken omdat de risico's hoog zijn. Maar Dereta oordeelt niet en stelt dat iedereen met zijn of haar gezonde verstand de grenzen moet bepalen. Er wordt ook uitgebreid aandacht besteed aan nieuwe opleidingsmethoden als AFF, een revolutionaire versnelde vrije val opleiding en tandemspringen, een systeem waarbij een instructeur een totaal onervaren passagier meeneemt. Alles
is tot in de kleinste details gefotografeerd en op het beeldmateriaal is niets aan te merken. De (ondersteundende) tekst is minder en doet wat kinderlijk aan. Oorspronkelijk is de tekst in het Engels geschreven en het kan zijn dat daar de oorzaak ligt. Het boek zou volwassener zijn als het Engelse ‘you’ met ‘u’ zou zijn vertaald in plaats van met het familiaire ‘je’. Maar het is en blijft primair een fotoboek, waarin op een prettige manier een sport onder de aandacht wordt gebracht die beslist niet eng, gevaarlijk of alleen voor dolgedraaide macho's is. Integendeel. Als parachutespringen wordt gedaan volgens de - strenge - regels dan is het een uiterst plezierige bezigheid voor iedereen die eens totaal vrij wil zijn en volkomen los van aarde. En het geeft een zeer relativerende kijk op de alledaagse beslommeringen. Als propagandist is Dereta met lof geslaagd. Het boek werd begin dit jaar gepubliceerd en verscheen dus op een ongelukkig tijdstip want het vorige seizoen waren er zes dodelijke ongevallen. Dat is veel te veel. Dereta schrijft dat de sport veiliger is dan ooit tevoren, en dat het in Nederland gebruikte materiaal voldoet aan de hoogste eisen. En hij weet waar hij het over heeft want hij beschikt over een immense ervaring en heeft alle ontwikkelingen meegemaakt. We moeten dus constateren dat er iets fundamenteel mis is met het springen in Nederland. Zou het misschien aan de kwaliteit van de opleidingen kunnen liggen? Zouden sommige (weekend) instructeurs het niet helemaal kunnen bijbenen? In een gesprek pleitte Dereta voor enkele goede centra waar les wordt gegeven door fulltime instructeurs en niet door goedwillende amateurs. Volgens Dereta is het springen veranderd van een ‘doe’-sport in een denksport en lopen in Nederland op dit moment te weinig denkers rond. Springen is alleen veilig als aan de hoogste eisen wordt voldaan. Voor twijfelaars is er het volgende advies: ‘Vrees niet dat er
een eind aan je leven zal komen, maar dat je nooit zult beginnen te leven.’
FW
Aan deze pagina werkten mee: Atte Jongstra, Niek Miedema, Feije Wieringa
Auteursrechtelijk beschermd