Rotrecensie
Dat Voltaire de Hamlet van Shakespeare een ‘vulgair en barbaars drama’ vond dat alleen maar kon zijn geschreven door een ‘dronken wilde’, en dat Shaw Othello van dezelfde schrijver ‘een puur melodrama’ vond, dat zijn interessante weetjes, maar een weet je is maar een weetje. Samuel Pepys vond Romeo en Julia ‘the worst that ever I heard in my life’, maar dat zegt ook niet zoveel, aangezien hij van Midzomernachtsdroom ongeveer hetzelfde vond, alleen was het nu ‘the most insipid, ridiculous play that I ever saw in my life’. Alleen iemand met een speciaal geheugen voor trivia onthoudt zulke dingen. Wie dat niet heeft kan ze nalezen in Rotten Reviews, een bloemlezing uit rotrecensies van Bill Henderson (Penguin, f 15,25). Een ‘bloemlezing’ suggereert meer dan dit floddertje van 93 kleine pagina's biedt. Het is een bloemlezing van one-liners, gesneden uit de recensies. Het is daarmee eerder een boekje dat thuishoort in de serie Bluff your way, dan een echte bloemlezing met volledige recensies die de lezer geleidelijk naar de dodelijke kwalificaties leiden. Nu moeten we het doen met afgeknotte meningen bestaande uit enkele woorden als ‘sheer nonsense’ (Francis Jeffrey over Wilhelm Meister van Goethe), ‘hollow’ (Bernard Levin over Mourning Becomes Electra van Eugene O'Neill), ‘monsieur Flaubert is not a writer’ (een opmerking uit Le Figaro). Wie heeft hier iets aan? Zulke flarden gaan het ene oor in en het andere oor uit. Veelal zijn het door deze castratie geen snijdende meningen, maar enormiteiten die in de lucht blijven hangen. Dat het ook anders kan liet Diana Rigg enkele jaren geleden zien in haar wél opwekkende bloemlezing uit rotrecensies op het gebied
van het theater en toneel: No Turn Unstoned, The Worst Ever Theatrical Reviews (Arrow-pocket, 1983). Zij beperkte zich dan ook niet tot het natte vuurwerk van one-liners, maar geeft grote stukken uit de recensies, zodat je ze aan kunt zien komen door de tastende formuleringen die er aan voorafgaan. Bovendien heeft ze ze in categorieën ingedeeld (de toneelstukken, klassieke rollen, acteurs en actrices, regisseurs) en staan er aardige illustraties in, wat allerminst gezegd kan worden van de stupide tekeningen van Mary Kornblum in Rotten Reviews, die meestal letterlijk een rotopmerking illustreren zonder er iets aan toe te voegen, laat staan dat de schrijver over wie het gaat herkend zou kunnen worden, zoals de hier afgebeelde tekening: die moet Malcolm Lowry voorstellen.
CP
Aan deze pagina werkten mee: Diny Schouten, Rob Schouten, Henk Pröpper, Carel Peeters
Auteursrechtelijk beschermd