Emotioneel hoofdredacteur
Margreet Dolman beschikt over een tomeloze energie en een hart van goud. Dat moet iedereen zijn opgevallen die haar wel eens in touw heeft gezien op het toneel of voor de televisie, of die haar diepmenselijke conférences voor de radio heeft beluisterd. Nu heeft zij zich op de gedrukte media gestort en een (ongetwijfeld lang gekoesterde) meisjesdroom vervuld: een eigen blaadje, waar je zelf alles in kunt schrijven wat je wilt en waar je mensen voor kunt uitnodigen die jou aanstaan. Mens en gevoelens (verkrijgbaar in de betere boek- en tijdschriftenwinkel, f 4,50) is gedrukt op kringlooppapier; als ik Dolmans ziel goed doorgrond, zal dat een keus zijn geweest die minder uit financiële overwegingen geboren is, dan wel vanuit een snijdend medelijden met vers te kappen bomen. Dan maar een recycling van gebruikte bomen, moet zij gedacht hebben. De inhoud van de eerste Mens en gevoelens is, zoals te verwachten met zo'n breed aandachtsgebied, verrassend en divers. Iets te divers naar mijn smaak. Dolman zelf laat natuurlijk haar hart spreken in verschillende afsplitsingen van haar gekwelde maar toch blijmoedige persoonlijkheid. Zo ontmoet de lezer de tot op het bot kleverige (Kent u die uitdrukking?) dominee Gremdaat, die als altijd lust put uit de kleinste én de grootste dingen. Ook Thea Doelwijt en Ria Gort kunnen we herkennen als neurotische incarnaties van de toch al behoorlijk neurotische Dolman. Hun kleine aanvaringen in het dagelijkse leven: opgebeld worden door iemand die jou wel kent maar niet andersom, ruzie met een verkoopster in een reformwinkel (‘Ik heb gewoon geen zin om als maar weer hetzelfde aan mensen uit te moeten leggen’) worden roerend beschreven. De naakte ziel van dominee en dames, waarop werkelijk geen splintertje eelt valt te bekennen, siddert onder de geringste beroering en de emoties vliegen je om de oren als gebraden kippetjes in luilekkerland. Dolman
zet de toon en de meeste andere bijdragen lopen hierdoor wat uit de pas. Te serieus, te onsentimenteel, te gewoon. In de ‘Inhoud’ kondigt de hoofdredactrice een primeur aan in het interview met de voorzitter van de ondernemingsraad van de Nederlandse Opera, Peter Poliakine. Een primeur? Die wil ik helemaal niet lezen in dit blad! Ik wil gevoelens, en die lenen zich niet voor nieuws of actualiteiten. Ik begrijp wel hoe dit komt. Mevrouw Dolman is niet alleen als mens maar ook als hoofdredactrice te gevoelig om nee te zeggen tegen mensen die net met de verkeerde bijdragen aan komen zetten. Ze zou ze met een weigering op de ziel trappen - denkt ze. Ik zou haar willen toeroepen dat dit een misverstand is! Streng doch rechtvaardig moet het devies zijn, ook voor een emotioneel hoofdredacteur. Dat is even door de zure appel heenbijten in het begin, maar uiteindelijk fleurt iedereen daarvan op en het blad niet het minst. Misschien dat om een beginnetje te maken mevrouw Herma Krabbé als vaste medewerkster aangetrokken zou kunnen worden. Haar relaas over het braken in restaurants (in de rubriek ‘Dat had ik... en dat heb ik niet meer’) was even bloedstollend als subliem. En met een gelukkige afloop. Dat steekt de lezer nog eens een hart onder de riem.
BR
Auteursrechtelijk beschermd
