De boekcorner van...
Goos Verhoef!
Het ging me wel aan mijn hart het te doen maar het moest er van komen. Ik heb de Mevrouw Van der Zanden Bibliotheek gesloten. Wegens plaatsgebrek want omdat ik een serie dozen luxe bonbons ga verkopen had ik de planken van de bibliotheek hard nodig. Weet u nog hoe het zat? Toen mevrouw Van der Zanden was overleden had ik al haar oude deeltjes van de Tiffany Reeks die zij had bewaard van haar man gekocht en die achterin de winkel gezet. Als men daar een boekje uitzocht betaalde men f 1,50 en als men het dan terugbracht kreeg men vijftig cent terug. Eén gulden voor het lezen van een boek is goedkoper dan het goedkoopste boek uit mijn Corner.
Meneer Van der Zanden was er zo groos op dat ik de naam van zijn vrouw met plakletters op een stuk karton aan de planken had geprikt dat hij er bijna elke dag naar kwam kijken. Na een tijdje was het zelfs zover dat hij elke vrijdagmiddag de planken opruimde. Hij zette de deeltjes dan weer keurig op nummer. Na nog een tijdje prikte hij er een bordje naast waarop stond:
SPREEKUUR dhr. van der Zanden. Elke vrijdag 16.00 uur-18.00 uur. In mijn magazijn stond een opklaptafeltje en twee stoeltjes en op de vrijdagmiddag bij vieren klapte meneer Van der Zanden die uit en zat dan onder de boeken van zijn vrouw. En verdomd er kwamen nog mensen op zijn spreekuur ook.
Veelal oudere dames. Wat die kwamen bespreken? Meneer Van der Zanden had op een verzekeringskantoor of zoiets gewerkt dus kon hij de dames raad geven op het gebied van papieren invullen. Dat had wel niks met de bibliotheekboeken te maken maar ik vond het best. Vooral uit nagedachtenis aan mevrouw Van der Zanden die ik een aardig mens vond.
Het was mij wel opgevallen dat er de laatste weken steeds dezelfde dame op het spreekuur verscheen. Ze kwam nooit eerder in de winkel en woont op de Kamperfoelieweg. Die twee zaten dan een paar uurtjes gezellig te kleppen op de klapstoeltjes waarbij die dame wel vaak iets te hard lachte. Om bij zessen hielp ze hem ook bij het opruimen van de bibliotheek.
Eergisteren kwam meneer Van der Zanden mij vertellen dat hij ging verhuizen naar de Kamperfoelieweg en of ik het heel erg vond dat hij zijn kantoortje ging sluiten. Ik heb niet gezegd dat het mij uitstekend uitkwam in verband met de bonbons maar ik heb hem het beste gewenst en hem bedankt voor al het werk in de bibliotheek. Indertijd heb ik hem f 250,- betaald voor de oude boeken en ik denk niet dat ik dat geld met de bibliotheek eruit heb gehaald maar wat kan mij het schelen. Uiteindelijk heeft meneer Van der Zanden via de oude romannetjes van zijn overleden vrouw het nieuwe geluk gevonden en dat is mij best wat waard.
Dan nu de boekbespreking. Hoort u ook vaak zeggen gottegot wat gaat de tijd toch snel? Ik hoor dat in de zaak elke dag wel een keer zeggen. En het is natuurlijk onzin want de tijd gaat niet sneller maar de mensen leven sneller. Toch? Waardoor ze denken dat de tijd sneller gaat. Ik heb er 's over nagedacht maar ik begrijp er niet veel van wat tijd is. Is tijd een afspraak die de mensen met elkaar hebben gemaakt? Zoals we afspreken dat we in de zomer onze klokken een uur achteruit zetten? En als we met z'n allen bepalen dat we alle klokken afschaffen bestaat er dan geen tijd meer? Ik mag daar graag over nadenken maar kom er niet uit. Ik kwam er op bij het doorbladeren van de twee boeken over 1987 die nu in de boekwinkels liggen. Een heet Het aanzien van 1987 en de ander Kroniek '87. Het zijn jaaroverzichten met veel foto's.
Als je ze doorkijkt roep je steeds jeetje is dat al weer een jaar geleden? Prins Willem Alexander dansend op de Antillen? Precies een jaar geleden. Het Openluchtmuseum van Arnhem moet sluiten? Februari 1987. Goeljajev wereldkampioen schaatsen in Heerenveen? 15 februari een jaar geleden. Het beste overzicht van het jaar krijg je als je alletwee de boeken koopt. De Kroniek '87 geeft veel serieuze tekst en Het Aanzien van 1987 meer de spanning en sensatie. Ik heb heel lang zitten kijken naar de foto van Budd Dwyer. Dat was een Amerikaanse minister van Financiën die zich op een persconferentie een kogel door zijn hoofd schoot. De foto is genomen enkele seconden voor hij dat zou gaan doen. Ik weet niet waarom ik daarnaar zo lang moet kijken. In de boeken staan meer foto's van in 1987 overleden mensen. Veel lijken zelfs. Maar je blijft kijken naar iemand vlak voor hij doodgaat. Is dat ongezond van mij? Ik herinnerde mij dat vader een oud geschiedenisboek over het Oosten in de kast had staan met daarin een foto van een op de grond geknielde Japanner. Erachter stond een beul met een groot zwaard opgeheven die de man een kopje kleiner ging maken. Ik heb als jongetje dat boek vaak stiekem uit de kast gehaald om naar die foto te kijken. Ik moest dat zien alhoewel ik er ook eng van werd. Heb ik daaraan een raar soort belangstelling voor dat soort foto's overgehouden?
Mevrouw Van der Zanden is ook overleden in 1987. Nu ik haar boeken uit de zaak heb weggehaald blijft er ook van haar niet veel over. Wat moet ik met die honderden oude Tiffany-deeltjes doen? Ze weggooien kan ik niet. Boeken weggooien doe je niet een twee drie vind ik. Ik geef ze weg heb ik besloten. Gratis en voor niks. Wie dus in mijn Boekcorner deze en de volgende week een boek koopt krijgt er een oude Tiffany van mevrouw Van der Zanden bij cadeau. Haast u!
Auteursrechtelijk beschermd