Mooie principes
Het is amper een jaar geleden dat de jonge Nederlandse auteur Kees van Kooten in het Belgische weekblad Humo en in de Boekenbijlage van Vrij Nederland (29 november 1986) met zijn karakteristieke bravoure uitriep dat hij nóóit een tekstverwerker zou aanschaffen. En wat lezen we nu in Humo? Dat meneer Van Kooten ‘door de knieën’ is gegaan. Maar hij ‘wil het daar niet over hebben’. Hij gaat er kennelijk van uit dat iedereen deze ommezwaai maar de gewoonste zaak van de wereld vindt. Als iedereen zo met zijn principes omging, in wat voor een wereld zouden we dan leven? Waar is de ‘alfapoch’ en het ‘bêtabang’ waarmee hij de tekstverwerker van zich af meende te kunnen houden? Zo maar weg?, niet meer bêtabang ineens, weg alfatrots? Het geamuseerde dédain waarmee hij het gehannes van zijn vrienden indertijd gadesloeg (‘Maar de enveloppen dan, hoe betik je dan de enveloppe’), komt dat nu als een boemerang terug op zijn beeldschermpje? ‘Wegdwalen, in het vertrouwde niets kijken en bidden om inspiratie, lukt niet met een tekstverwerker!’ Het uitroepteken aan dit citaat komt wel in een heel bijzonder daglicht te staan in het licht van de nieuwe feiten. Het eerste resultaat van het werken met de tekstverwerker is dat stukje getiteld ‘Door de knieën’ zelf: omdat hij geen inspiratie kreeg boven de tekstverwerker maakt hij zich ervan af met ‘daar wil ik het niet over hebben’!
CP
Aan deze pagina werkten mee: Louise Fresco, Carel Peeters, Tessel Pollmann, Beatrijs Ritsema, Judith Staghouwer.
Auteursrechtelijk beschermd