De boekcorner van... Goos Verhoef!
Een korte wedstrijd was het wereldtitelgevecht tusen Miguel Montoya uit Mexico tegen Kautaro Tsuchida (51 kilo). Meteen al bij het begin kreeg de Japanner een trap tegen zijn neus die prompt brak en heftig begon te bloeden. Met zijn neus in de vorm van een potato chip vond de arts het niet verantwoord de wedstrijd door te laten gaan en werd Montoya tot winnaar en wereldkampioen verklaard. Uit een tijdschrift voor de vechtsportliefhebbers dat ik van mijn leraar Henk Vervet maar 's moest lezen. Ik heb Henk gebeld en ik heb gezegd sorry Henk maar die edele kunst van de zelfverdediging dat is niks voor mij. Had Henk al wel begrepen na de eerste les. De knaap die ik tegenover me kreeg in mijn eerste oefenpartijtje blies stoom uit zijn neusgaten en gaf mij een knietje in de buik waardoor ik grote moeite had mijn eten binnen te houden. Nee ik zie het niet zitten om me in mijn vrije tijd te laten aftuigen. De zweetlucht in de kleedkamer van HANKS GYM stond me al tegen. En ik herinnerde me ineens dat ik het verkleden voor de les schoolgymnastiek al vervelend vond. En dat niet alleen omdat ik het dikke mikpunt was. Ik hou niet van die lacherige mannetjes-onder-elkaar-sfeer. Dan zit ik liever thuis in m'n eeeeeentjeeeeee.
Sorry daar ging wat mis. De poes die naast me zit sloeg naar de schrijfmachine waardoor de e bleef hangen. Alsof die kat wou zeggen: maar je zit niet in je eentje ik ben er ook nog. Sinds twee dagen heb ik een poes over de vloer. Woont bij mij kan je wel zeggen. Een poes die ik al veel langer ken. Ze kwam wel 's voorbij langs het achterplatje waar mijn vuilnisbakken staan en stapels lege kartonnen verpakkingen. Als ik haar zag aaide ik haar wel 's en gaf haar een schoteltje koffiemelk. Als ze dat op had sprong ze weer op de muur en verdween. Waarheen en van wie ze was geen idee. Tot van de week op een nacht ik wakker word en denk: wat hoor ik voor klagelijk geschreeuw. Kwam van beneden en ik doe de achterdeur open loopt die kat naar binnen en begint gelijk tegen mijn benen te strijken en kopjes te geven. Nou ben ik niet van beton dus ik gaf haar een stukje van een overgebleven hamburger en liet haar in de keuken overnachten. De volgende morgen kon ik haar eerst niet vinden. Zat ze hoog op de keukenkast met tevreden spleetogen naar me te kijken met haar pootjes onder haar lichaam gevouwen. Sindsdien is ze gebleven.
Ik zou nooit uit mezelf aan een huisdier zijn begonnen. Ik heb wel 's gedacht aan een grote hond ook voor de beveiliging maar dat leek me niks omdat hij de hele dag binnen zou moeten zitten als ik in de winkel sta. En voor poezen voelde ik ook niet zoveel. Wat heb je aan een poes dacht ik altijd. Het zijn van die eigenwijze beesten die hun eigen gang gaan. Je kan ze niks leren. Je kan ze te eten geven en je krijgt verder njks terug. Daar heb ik me in vergist. Ze geven een heleboel terug. Ik word 's ochtends wakker omdat de poes bovenop me staat en zachtjes trappelt en hard spint. En als ik 's avonds in de grote stoel zit springt ze op m'n schoot draait wat rond en gaat dan lekker liggen en een knappe jongen die haar er nog afkrijgt. Nooit gedacht dat ik dat leuk zou vinden. Nadat Corrie weg was ben ik gestopt met pijproken maar verdomd met die kat op schoot krijg ik zin er weer 's een pijpje bij op te steken. Opa Goos.
Ja poezen zijn zo geheimzinnig. Ze zijn zo moeilijk te doorgronden. Dat zeggen ze toch altijd? Is dat nou waar vroeg ik me af. En ik ben naar boeken over poezen gaan zoeken. Nou er zijn er een heleboel. Misschien komt dat door de musical Cats die heel goed schijnt te zijn als je de klanten hoort die er zijn geweest. Er zijn boeken met korte verhalen over poezen. Moppenboeken. (Wat te doen met een dooie kat. Niet leuk.) En er is zelfs een groot fotoalbum te koop speciaal voor de kiekjes van de kat met hoofdstukjes als Favoriete plekjes en Eten en drinken. Het boek dat mij wat leek heet Praten met dieren door Jean Craighead George. Bij de titel denk je o jee zweefkezerij maar dat is het helemaal niet. De schrijfster bedoelt dat je je huisdieren niet met mensen- maar met dierenogen moet bekijken. Een kat is een heel bijzonder roofdier. Ik weet nu dat als de kat kopjes geeft dat ze dan voor ons niet ruikbare feromonen afzet. Het persoonlijke geurtje van de kat. Hoe meer u, wanneer uw kat u als zijn eigendom merkt, daarop reageert door op de juiste plaatsen te strelen en te wrijven, hoe zwaarder u geparfumeerd zult zijn en hoe meer u geliefd zult zijn. Ik streel de poes dus vaaaaa
Hier daar deed ze het weer. Sloeg ze me op de vingers. Dat staat ook in het boek. Als je lang naar iets kijkt zoals ik nu naar mij schrijfmachine dan denkt de kat dat het voor haar ook interessant is. Door lang naar iets anders te kijken kan je haar van gedachten doen veranderen. Maar het beste is wat grote boodschappentassen open om je heen te leggen want een poes moet en zal al die holletjes gaan verkennen. Dat heb ik nu gedaan en daar is ze dus even zoet mee. Ik ben ook wel even zoet met haar. (Ik weet het niet zeker maar ik ga er gewoon van uit dat het een vrouwtje is.) Volgende keer dus meer.
Ik was er nog niet uit hoe ik haar zal noemen. Even dacht ik aan Corrie. Die is namelijk ook op een avond bij me komen binnenlopen. Maar daar zie ik van af. Ik kan de poes toch niet opzadelen met die hele geschiedenis. Poes is een nieuw hoofdstuk. Ik noem haar Poes. Poes zit nu te spinnen in een tas van slagerij Poelman. Dag Poes.
Auteursrechtelijk beschermd