De boekcorner van... Goos Verhoef!
De zogeheten chasse is zowel voor de dame als de heer, ‘zij sluit’ en wordt gedanst met de hakken licht van de vloer, dus enigszins op de bal van de voet. Het ‘zij’ en het ‘sluit’ is dus op de bal van de voet. Als je aansluit moet je het gewicht op die sluit-pas goed op die voet laten rusten en dan komt je hak aan het einde van die sluit-pas aan de vloer. Vanuit die positie is het gemakkelijk om door te gaan met het tweede gedeelte. Dan gaat de heer links achter (twee achterwaartse passen) en de dame rechtsvoor en de dame stapt dan tussen de voeten van de heer, ook weer over de hak tweemaal voorwaarts, de heren tweemaal achteruit en dan tijdens die zij-sluit, kom je weer iets omhoog met de hakken van de vloer, dus je danst licht op de bal van de voet.
Dit dames en heren is een heel klein stukje van hoe je de foxtrot moet dansen. Het komt uit het boek Stijldansen als hobby en is geschreven door Marcel de Rijk die samen met zijn zuster Radna dertien maal Nederlands danskampioen is geweest dus die zal wel weten hoe het moet. Dit is het eerste boek in mijn leven dat ik staande heb gelezen want met het boek in de hand probeer ik alles uit. En deze heer vindt het behoorlijk moeilijk maar dat zal wel komen omdat hij zonder dame danst. Deze heer wil het dansen namelijk al een beetje onder de knie hebben voordat hij met zijn dame naar een dansschool stapt. Daar staat de dame in kwestie op. Dat lijkt de dame het leukste wat er is. Dansen met deze heer. Nou ja. Als het moet moet het.
Ja deze heer wordt door zijn dame richting dansschool gesleept maar eenmaal op de dansvloer aangekomen zijn de rollen omgekeerd. Dat staat heel duidelijk in het stuk over de geschiedenis van het dansen en de Engelse stijl. Zo werd ook duidelijk dat de man diende te leiden. Hoe talentvol een vrouw op de dansvloer ook was, ze kon dat alleen maar tonen als de man haar daartoe in de gelegenheid stelde. Dat duidelijk vastgelegde rollenpatroon moet voor vele paren ook een geruststelling zijn geweest. Ze wisten waar ze aan toe waren. Dat geldt nog steeds. Het succes van stijldansen stoelt op oude waarden, die onvergankelijk zijn. Corrie houdt wel van oude waarden die onvergankelijk zijn. Die kijkt ook graag naar zo'n wedstrijd Stijldansen op de televisie. Die zou ons daar graag tussenzien. Zij in een glitterjurk en ik in een pandjesjas met rugnummer 13 de tango dansend! En dan met net zulke bruine koppen zeker. Allemachtig wat hebben die stijldansers een bruine koppen zeg. Daar is Hans van Willigenburg een bleekscheet bij!
Nou u voelt het wel. Deze heer is niet bepaald een groot danseur. Dat komt door vroeger. Toen ik veertien was heb ik een blauwe maandag op dansles gezeten en dat behoort niet tot mijn leukste herinneringen. Ik was toen al behoorlijk dik en dikke mensen zweten namelijk nogal veel. Het begon al voordat ik een pas had gezet. De danshouding. De heren brengen hun rechterhand op de rug van de dame net iets onder haar linkerschouderblad. De duim en de wijsvinger van de heer hebben net de onderkant van het schouderblad van de dame vast. We noemen dat ‘de derde cup’. O wat was dat opwindend. Dat je zomaar je hand onder het schouderblad van een meisje mocht leggen. Voor het eerst van je leven voelde je het bandje van een BH! Maar ik kon mijn kop niet bij dat lekkere gevoel houden. De dames leggen hun linkerhand op de rechterarm van de heer en leggen hun vingertoppen tegen de schouder van de heer aan. De hand rust dus op de bovenarm van de heer, ongeveer daar waar zijn ‘spierballen’ zitten. Ik dacht maar één ding: als ze maar niet voelen dat ik zweet. En bij die gedachte brak het zweet me al uit! Laat staan als ik dan een half uur had gedanst. Dan dreef ik! De jongens droegen wel keurige colbertjes in die tijd maar ik was bang dat het zweet daar doorheen zou slaan. Ja sorry beetje onsmakelijk praatje maar zo is het nou eenmaal. Ik kwam een keer thuis van dansles en toen zei mijn moeder: heeft het zo geregend? Op de rug van mijn grijze colbertje zaten allemaal donkere plekken van het zweet. Gadverdamme. Had je toen al deodorants? Ik geloof het niet. Dus je zal nog behoorlijk gestonken hebben ook. Niet dat een meisje er ooit iets van gezegd heeft. Nooit. Maar ik keek altijd angstig naar hun ogen of ik daarin kon lezen dat ze mij vies vonden.
We hadden vijf lessen foxtrot erop zitten en we zouden aan de Engelse Wals beginnen. En toen kwam Chubby Checker met de twist. Was dat in 1962? Het sloeg in als een bom. Op straten en pleinen overal werd getwist. Of overdrijf ik in mijn herinnering? Ik vond het een bevrijding. De twist kon ik heel goed dansen. Er was ook niks aan. Je bewoog je heupen en je armen op het ritme in tegengestelde richting en van links naar rechts gingen ook knieën en voeten. Ook wel zo omschreven: je doet net alsof je met een onzichtbare handdoek je rug afdroogt en trapt tegelijkertijd met je voet een sigaret uit. Twisten kon je lekker in je eentje doen. Ik zwabberde mijn dikke buik alle kanten op tot het zweet eraf spatte. Wat kon het schelen. Naar dansles ging ik niet meer. Mooi hoor dat het stijldansen stoelt op oude waarden die onvergankelijk zijn. Maar een beetje lekker zweten hoort daar niet bij.
Auteursrechtelijk beschermd