Vrij Nederland. Boekenbijlage 1987

De boekcorner van... Goos Verhoef!

In de 41-ste aflevering van deze boekenrubriek hoef ik niet meer uit te leggen dat ik van lezen hou. Maar weet u wat misschien nog leuker is? Voorlezen! Corrie en ik lezen elkaar om de beurt voor. Eerst ik drie bladzijdes en dan zij vijf of meer want zij leest veel beter voor dan ik. Zij geeft elke zin net de klank mee die past bij de woorden als dat duidelijk is. Volgens mij moet je bij voorlezen met je ogen iets sneller zijn als met je mond. Ik neem nou maar een zin uit een boek dat we elkaar voorlezen. Ze dacht een uitdagende klank in zijn stem te bespeuren en dat was precies waar ze bang voor was geweest. Eigenlijk moet je met je ogen die zin snel hebben gelezen voordat je hem met voorlezen de juiste intonatie kan geven. Corrie kan dat heel goed. Je hoort als het ware even die uitdagende klank en je voelt dat de zij uit het boek daar bang voor was geweest. Ik kan niet zo snel lezen dus bij mij klinken de zinnen allemaal een beetje duf en hetzelfde. Soms lees ik een zin twee keer voor omdat ik na de eerste keer pas begrijp hoe je hem eigenlijk moet uitspreken. Of ik leg de klemtoon verkeerd. Lees ik: Haar stem brak af. Ze wilde niet zó dicht bij hém zijn. En dan zegt Corrie: nee het is Ze wílde niet zo dicht bij hem zijn. En dan zeg ik: nou lees jij maar verder want jij kan het veel beter.

We lezen elkaar ook voor bij het doen van de dagelijkse werkzaamheden. Als Corrie de zitkamer een beurt geeft zit ik op de bank voor te lezen. Bij het stofafnemen met een doek gaat dat heel goed maar bij het stofzuigen wordt het lastig. Ben ik net bij een spannend stuk zegt Corrie ga maar gewoon door en zit ik over de zuiger heen te schreeuwen. In de keuken doen wij het ook maar dan moet je goed je kop erbij houden. Als Corrie iets aan het klaarmaken is stop ik steeds met voorlezen omdat ik wil weten wat ze precies in de pannen doet. Zie vorige week. Doe ik de afwas zit Corrie aan de keukentafel voor te lezen en dat is hartstikke gezellig.

De leukste boeken om voor te lezen zijn die waarin veel wordt gesproken. Dat kan je heel echt laten klinken. Ik zoek dan ook uit mijn Corner voorleesboeken uit met veel gesproken woord. In bijna al die boeken gaat het over een Man en een Vrouw. Toen kwam Corrie op het idee dat zij alles zou voorlezen wat de Vrouw zegt en ik wat de Man. Gaven we om de andere zin elkaar het boek over. Maar dan loopt zo'n gesprek niet lekker soepel dus toen bedacht ik dat we allebei hetzelfde boek in handen moesten hebben. Voor mij geen kunst want ik heb van elk boek tien exemplaren staan maar als u ook samen het voorlezen 's wil proberen kan ik het u toch aanraden. Het kan u de kop niet kosten met een boek van f 2,95.

Nog leuker wordt het als je bij het voorlezen ook een beetje gaat toneelspelen. Dus echt doen wat er staat. Gisteravond hebben wij een stuk gespeeld uit Terug naar het paradijs, deel 316 uit de Candlelight-reeks. Een gek verhaal is het waarin een jonge weduwe en haar zoontje op een verlaten eiland terecht komen in proefnemingen met een militair gas. En zo krijgen zij een legerkapitein over de vloer. Corrie speelde de weduwe Katrina Denver en ik de kapitein Mike Taylor.

Toen Jason die avond naar bed was gegaan en Mike en Katrina ieder met een kopje koffie voor zich op de bank zaten, zei ze: ‘We moeten praten.’

‘Over de eekhoorns?’

‘Ja, ik wil meer over dat gas weten.’

‘Waarom?’

‘Waarom?’ vroeg ze verbluft. ‘Omdat ik een zoon van acht jaar heb en omdat er om ons huis heen massa's dieren aan het paren waren.’

‘Dat is de natuur, Katrina.’

‘Dat weet ik ook wel. Wat...’

‘Wat je in werkelijkheid wil weten, is welke uitwerking het gas op jou heeft gehad, is het niet?’

Ze dacht een uitdagende klank in zijn stem te bespeuren en dat was precies waar ze bang voor was geweest. Ze voelde dat ze een kleur kreeg. Ze wilde hem een klap in zijn gezicht geven. Maar hij leek haar bedoeling te raden en voor ze in beweging kon komen, gooide hij zich over haar heen en drukte haar handen langs haar zijden tegen de bank.

‘Ga van me af!’

‘Hm. Je bent gevaarlijk.’

‘Ik word nog veel gevaarlijker als je niet...’

Haar stem brak af. Ze wilde niet zo dicht bij hem zijn. Ze wilde de warmte van zijn dijen niet tegen de hare voelen.

Dat was lachen geblazen want deze scène hebben we vijf keer gespeeld voordat hij helemaal goed ging. Corrie speelt het met vuur en vlam. De eerste keren reageerde ik niet zo vlug dus gaf ze me echt een klap in mijn gezicht voordat ik me over haar heen kon gooien en haar handen langs haar zijden tegen de bank drukken.

‘Laat me gaan! Ik ben geen dier! Ik ben geen voorwerp voor observatie en analyse! Laat me..’

‘Vluchten, mevrouw Denver? Nou, als je dat zo graag wilt, dan ga je je gang maar. Ik zal je niet tegenhouden.’

Ze vluchtte. Letterlijk. En ze bleef pas staan toen ze in haar slaapkamer was met de deur dicht en op slot.

Ook dat deed Corrie echt. Stond ik voor de dichte slaapkamerdeur. Twee bladzijdes verder in het boek komt Katrina Denver in het donker weer naar buiten met een zaklantaarn en gaat zij op bezoek bij de slapende Mike. Hebben we helemaal gespeeld. Voorlezen? Fantastisch. Van Terug naar het Paradijs moeten we nog 93 bladzijdes.