Vrij Nederland. Boekenbijlage 1987

De boekcorner van... Goos Verhoef!

Toen ik 's avonds een blokje om was geweest had ik nog zin in een beetje lekker boekje. Ik koos er één uit mijn eigen Corner en ik nam deel 89 uit de Loveswept Reeks mee naar boven. Niet dat ik buiten iets bijzonders had geroken maar De geur van de lente door Fayrene Preston leek me wel wat. Love Swept sleept u mee in een golf van hartstocht. In de keuken garneerde ik wat blokken kaas en van die eenhaps worstjes met een lik pittige mosterd op de broodplank. Ik zette de plank met ook een Belgisch biertje erbij in zo'n groot glas op een hoog voetje op de stoel naast mijn bed en dan maar lezen geblazen jongens. Heerlijk toch?

Buiten was het donker en koel. Binnen was het rokerig en lawaaierig. Charlie's Bar lag in een zijstraat middenin het centrum van St. Paul. Jerome zat al ruim twee uur aan het kleine tafeltje in zijn eentje whisky te drinken. Hij was zich wel degelijk bewust van de geïnteresseerde blikken die verschillende vrouwen aan de bar hem toewierpen en hij vroeg zich af waarom hij nog steeds alleen zat. Zonder verwaand te zijn, wist hij dat hij met zijn lange gestalte, zijn dikke, zandkleurig haar, lichtblauwe ogen en dure kleren een indrukwekkende verschijning was. Vrouwen vormden geen mysterie voor hem. Als het zo begint weet ik dat ik goed zit. 's Avonds uitrukken hou ik niet zo van. Wat moet je nou met de tram naar de stad en een bar zoeken waar je niemand kent. Dat doet Jerome wel voor mij terwijl ik lekker in bed blijf. Dan vraagt een vrouw of ze bij hem aan zijn tafeltje mag komen zitten. Zijn eerste indrukken waren allemaal correct. Ze was donker en op mystieke wijze mooi. Ze had dik, bruin, weelderig krullend haar dat tot over haar schouders viel. Haar donkere, mooigevormde wenkbrauwen accentueerden de donkerbruine ogen. Haar huid was lichtbruin en zo zacht als een perzik. Ze was het type vrouw waar mannen hun leven lang van droomden. ‘Ik vroeg me af... zou je me mee willen nemen naar een hotel vanavond?’ vroeg ze. Ja kijk dat zal mij nooit gebeuren stel ik zat in een bar. Ik met mijn korte dikke gestalte en met mijn dunne peper en zout haar. Dat vragen ze mij wel 's. Dat ze zeggen van maar Goos die boekjes van jou hebben toch niks met de werkelijkheid te maken. Gelukkig niet zeg ik dan. Moet dat? We hebben al werkelijkheid genoeg. We zitten de hele godsganse dag in de werkelijkheid. Mogen we 's avonds onder het genot van een hapje kaas en een slokje bier niet even wegdromen? Want dat is het zo'n boekje. Een mooie droom meer niet. Ja maar Goos zeggen ze dan de mensen die jouw boeken lezen sluiten zich af voor de werkelijkheid. Ach wel nee zeg ik. Wij weten heel goed dat het maar een droom is en het is niet zo dat de werkelijkheid tegenvalt na lezing. Nee je kan er juist weer even tegen. Eigenlijk is dat ook duur gelul als ik eerlijk ben. Het gaat er bij een boek gewoon om dat je je zolang als je het leest een beetje lekker voelt. En bij De geur van de lente voelde ik me kiplekker. Die mooie vrouw is niet het hoerig type dat ze leek. Ze zoekt bescherming bij Jerome omdat ze achterna gezeten wordt door huurmoordenaars, want ze is eigenlijk geheim agente. Ja het is nog hartstikke spannend ook. Ze worden wel verliefd op elkaar en pas op bladzijde 95 gaan ze met elkaar naar bed maar dan zo dat de stukken eraf vliegen. Heel in de verte hoorde hij haar op een gegeven moment schreeuwen, tewijl hij tegelijkertijd haar nagels in het vlees van zijn rug voelde boren. Nou dit deeltje moet ik niet verkopen aan mevrouw de Wijk dacht ik nog want die vindt dat vast te ver gaan. Zo blijf ik toch met mijn gedachten bij de werkelijkheid!

Fayrene Preston

Het was half twee toen ik het boek uithad en ik had een prima avond gehad. Maar toen kwam het. Na het verhaal stonden er nog twee bladzijdes in met een stukje dat Fayrene Preston de schrijfster van De geur van de lente over zichzelf had geschreven. Ze is opgegroeid in Dallas en haar vader overleed toen ze negen jaar was. Ze is gaan schrijven toen ze moest herstellen van een ingrijpende operatie. Ze heeft veel meegemaakt. Ze is gescheiden en ze woont nu in Texas. Net als miljoenen andere ongetrouwde vrouwen breng ik het merendeel van mijn tijd door met pogingen mijn gezonde verstand en mijn gevoel voor humor te behouden, terwijl ik word geconfronteerd met de problemen en de vreugde die het hebben van een drukke, volledige baan en het opvoeden van twee levendige, koppige fantastische roodharige tienerzonen Greg en Jeff met zich meebrengt. Er staat ook een foto van haar bij. Het is niet de mooie vrouw uit haar eigen boek met die bril maar ze lijkt me wel aardig. Heel lief vind ik wat ze tot slot schrijft. Ik weiger naar films toe te gaan of boeken te lezen die geen gelukkig einde hebben. Daarom vind ik het zo heerlijk boeken als deze te kunnen schrijven. Ik weet zeker dat al mijn hoofdpersonen verder voor altijd gelukkig zullen zijn. Ze belooft de lezers dus dat de droom altijd goed zal aflopen. Van dit stukje van Fayrene heb ik niet kunnen slapen. Van dat stukje werkelijkheid dus geef ik toe. Zal ik haar 's schrijven? Ze zegt dat ze graag brieven van lezers krijgt. Schrijf ik dat ik haar boek zo goed vond. En nog meer dingen over mezelf. Maar er is een probleem. Ik ken geen Engels!