Vrij Nederland. Boekenbijlage 1987

De boekcorner van... Goos Verhoef!

Veel beter zo hoor die Boekenbijlage. Vooral voor ons winkeliers. Van de drie exemplaren van VN in mijn Boekcorner verkocht ik er wel eens één maar altijd was het van Pardon meneer of mevrouw, uw Boekenbijlage is op de grond gegleden. Een lekker rolletje met een elastiekje eromheen maak je er nog steeds niet van maar dat komt ooit wel 's.

Weet u nog iets van mijn vorige stukje? Nee natuurlijk. Na alle feestdagen mag ik niet van u verwachten dat u nog weet dat ik de vorige keer slechts de eerste zin van een boek besprak en beloofde ik u ook iets te zeggen over de rest van dit werk. Niet dat u zich van mijn gewijsneus iets hoeft aan te trekken hoor. Zeg ik nog maar even aan het begin van dit nieuwe jaar. Er is mij gevráágd dit op te schrijven. Zelf loop ik niet met mijn mening te koop want wie ben ik maar ik vind het gewoon hartstikke leuk elke week mijn stukje uit te knippen en in te plakken. Ik plak er lekker ruim één per bladzij en dan wordt dit al weer bladzijde acht! Ik moest dus nummer zeven ook weer even lezen om te weten dat het handelde over het boek Anackire door Tanith Lee uit de serie Meulenhoff SF Fanstasy & Avontuur. Het handelde over. Is dat eigenlijk goed Nederlands? Als ik het nog 's lees ga ik twijfelen. Sorry lezers van VN. Ik heb twee jaar mavo zeg ik u maar eerlijk. Toen overleed vader en nam ik de zaak over. Zo twijfel ik ook bij de eerste zin van het boek Anackire. De ochtend naderde Istris over een zilveren zee. Ik schreef het u al wie nadert wie? Volgt de tweede zin. De slankgetorende hoofdstad, tevens de grootste haven van Karmiss, stortte een regen van vogels uit in de hemel, en een school van slanke snelle vissersbootjes over de golven. O, wacht even. Istris is een stad die ligt aan een zilveren zee en daar wordt het ochtend. Ingewikkeld geschreven zeg. En die stad stort een regen van vogels in de hemel en bootjes over de golven. Nou ja 't is Fantasy zullen we maar zeggen. De ochtendklok luidde in een koepel hoog op het dak van de Ashara-tempel - een gewoonte uit Shansar-overzee. Twee namen om uit je hoofd te leren. Kesarh Am Xai stond voor zijn venster zich de zonsopgang aan te kijken en vloekte. Weer een moeilijke naam en dan dat stond zich aan te kijken. Kan je dat zeggen? Heb ik nog nooit van gehoord. Ja als ie voor een spiegel stond staat hij zichzelf aan te kijken maar hij kijkt naar de zonsopgang. En zo dacht ik bijna bij elke zin van de 476 bladzijdes: ligt het nou aan mijn twee jaar mavo of aan dit boek. En ik heb al die zinnen gelezen want ik wil mij er niet van afmaken. Tot ik er op de avond van Tweede Kerstdag een knallende koppijn van had. Ik zal er nog twee overschrijven. Het meisje uit de Lage Landen leek van vlammen vervuld. Haar haren roerden zich, flakkerden, wolkten omhoog in een wapperende gloed van vuur terwijl er toch geen wind stond. Ik ga deze zinnen nou maar niet pesterig uit elkaar halen. Je moet ervan houden, van Fantasy zullen we maar zeggen.

Zou Fantasy hetzelfde als fantasie zijn? Nou dan heb ik aan een heel klein beetje al genoeg. Moet ook wel want als middenstander mag je geen fantast zijn maar fantasie kom je elke dag tegen. Neem nu dat nieuwe sigaartje van Panter. Een leuk modern middenmaatje met tuitje in een sjiek blauw doosje. Dat hebben ze Limbo genoemd. Mooie naam. Daar moet je fantasie voor hebben om een Pantersigaartje Limbo te noemen. Het tuitje van Oud Kampen heet La Reina. Fantastische naam voor een sigaartje. Zij hebben een grotere sigaar die Amadeus heet. Limbo Amadeus La Reina. Kan je zo een Fantasyboek mee schrijven. Limbo stond zich voor het raam naar de flapperende haren van La Reina te kijken terwijl Amadeus de ochtend naderde over de zilveren zee.

Of neem mijn kerstboom van dit jaar. Ik woon wel alleen, maar heel gek ik moet toch altijd een boom. Deze keer had ik hem versierd met enkel engelenhaar en daar kan je al je fantasie in kwijt. Hij begint behoorlijk uit te vallen maar nog doe ik hem niet weg. Elke avond zit ik te kijken hoe de elektrische lampjes door het engelenhaar schijnen en laat ik mijn fantasie de vrije loop. Hele watervallen heb ik er al in gezien. Of straatjes in de nacht en in de mist. De lampjes dus gezien als straatlantaarns. Dat is wat fantasie kan doen.

En is boeken lezen niet altijd fantaseren? Dan hoeft er heus niet met grote letters Fantasy op te staan. Ik zal 's een willekeurig boek uit de Corner pakken en de eerste zinnen nemen. Hier. De fatale kus door Diana Palmer. Over de weide hing nog een sluier van dauw, toen een zacht briesje die septembermorgen tot leven wekte. Kathryn Mary Kilpatrick wierp haar lange, zwarte haar naar achteren en lachte van pure levensvreugde. Aha zo kan het dus ook. Ook hier wordt het ochtend en ook hier staat een vrouw met haar haren te wapperen. Maar wat gaat mijn fantasie nu aan de gang! Ik laat het boek zakken en fantaseer er met open ogen even lustig op los. Je staat daar lekker op de wei in het zachte briesje met naast je die prachtige vrouw. En zij lacht. Misschien wel om iets dat jij hebt gezegd. Want zij vindt jou niet te dik maar wel leuk. Sorry hoor als mijn fantasie zo doorslaat. Misschien hebben wij vrijgezellen meer fantasie als zij die met z'n tweeën zijn. Als je het elke dag met de werkelijkheid moet zien te rooien kachelt je fantasie dan achteruit?