En Verder:
In het Victoria and Albert Museum in Londen is tot 1 september de tentoonstelling English Caricature (1620 tot heden) te zien. De verzameling cartoons, schilderijen en poppen was eerder in Washington, Yale en Ottawa, zij het met uitzondering van de Margaret Thatchermarionet uit Spitting Images. Blijkbaar werd dit gedrocht als al te smakeloos aangemerkt voor een plaatsje in de National Gallery van Canada of in de Library of Congress. De reacties op de tentoonstelling in Londen zijn niet onverdeeld enthousiast. In Times Literary Supplement vindt David Bindman dat de Engelse traditie op karikatuurgebied pover afsteekt tegen de ‘emblematische rijkdom van de Nederlanders’ en de ‘geestigheid en overdrijving van de Italianen.’ De Engelse cartoonisten beperken zich volgens hem door de eeuwen heen tot bot racisme tegenover Schotten en leren, en een infantiele obsessie met de anale functies. In The Observer kan William Feaver wel lachen om Mick Jagger, ‘de zingende vulva die met zijn bepukkelde billen draait en wiebelt - een geïnteresseerd toekijkende Cecil Beaton op de achtergrond.’
Op het gebied van charlatanesk gekleurde curiosa heeft Salvador Dali nooit een slecht figuur geslagen. Eind augustus verschijnt bij Salem House het boek Salvador Dali's Tarot. Tien jaar lang heeft de surrealist gewerkt aan een serie van achtenzeventig tarot-kaarten, die een persoonlijke herinterpretatie vormen van het traditioneel occulte instrument ter schouwing van de toekomst. De afbeeldingen worden tekstueel begeleid door de Amerikaanse tarotdeskundige Rachel Pollack.
De roman Alba van Anja Meulenbelt is in het Duits vertaald als Die Gewöhnung ans alltägliche Glück en komt eind augustus uit in een oplage van 25.000 bij uitgever Rowohlt. Destijds had haar Die Scham ist vorbei veel succes in Duitsland.
Tien jaar na de atoombom op Hirosjima, waarbij meer dan honderdduizend mensen omkwamen, werden vijfentwintig jonge vrouwen die de ramp overleefd hadden, uitgenodigd om in Amerika gratis plastische chirurgie te ondergaan. Dit project was zowel in Japan als in Amerika tamelijk controversieel, omdat het aantal van vijfentwintig wegvalt tegen degenen die hun verminkte leven zonder hulp moesten voortzetten, en bovendien de schijn gewekt werd alsof hiermee de schuld van Amerika ten opzichte van het Japanse volk enigszins gedelgd kon worden.
Een kleine dertig jaar na het uitvoeren van dit project heeft de journaliste Anne Chisholm de Hiroshima Maidens, zoals ze genoemd werden, weer opgezocht in Japan en hen geïnterviewd over de dag van de bom, de perikelen rond hun operaties in Amerika en over hoe hun leven zich sindsdien ontwikkeld heeft, ‘als onvrijwillig symbool van de eerste ervaring van de wereld met de atoomoorlog’. De paperback Faces of Hiroshima verschijnt over een paar weken bij Jonathan Cape.
Rigodon betekent een dans waarbij men passen maakt zonder ooit van zijn plaats te komen. Het is de titel van het laatste boek van Céline; kort nadat hij dit manuscript voltooide, overleed hij in 1961. Het boek vormt het sluitstuk van de Duitse trilogie, die begon met D'un château à l'autre en gevolgd werd door Nord. Het is een mengeling van fantasje en werkelijkheid over de ontreddering binnen het ingestorte Derde Rijk in 1945. De vertaling komt in november uit bij Meulenhoff.
Auteursrechtelijk beschermd