Vrij Nederland. Boekenbijlage 1984

[p. 37]

Gerrit Komrij
tekening Joost Veerkamp 86

natura artis magistra
the european way

Teringstein

De twee benen die Tilly om de hoek van de keukendeur had zien liggen behoorden, begreep ze, niet tot de dooie over wie Kootje had gesproken. Die dooie was een zekere Konsumentenman. Ook Pamela zat er nu verslagen bij.

Kootje had Pamela het verhaal, in een afwisseling van snikken en woede, verteld. Bob en zij hadden de televisie dag en nacht aan laten staan, bevreesd dat de Konsumentenman zou worden teruggevonden voordat Kootje de bonte avond had verzorgd die de criminele groep De Geplukte Kip als voorwaarde voor zijn vrijlating had geëist. Er was door heel hoge, heel gewichtige televisiebazen - er was zelfs een dominee bij - meteen contact met haar gezocht en de voorbereidingen voor het programma waren in volle gang.

‘Ik wist niet dat je zong,’ merkte Pamela op. Kootje was, ondanks haar tranen, in staat haar een verontwaardigde blik toe te werpen.

‘Ik zing al jaren,’ zei ze zuinig. ‘En voor deze keer had ik ook jou een rolletje toebedacht. Je had op de achtergrond mee kunnen hummen. Maar dat is nu ook afgelopen.’

‘Daar kwam ik juist voor,’ zei Pamela. ‘Voor samenzang,’ voegde ze er in een poging tot verduidelijking aan toe. ‘Mag ik je Tilly voorstellen? Zij speelt harmonika.’

‘Ik speel helemaal geen harmonika,’ zei Tilly op besliste toon. De komedie moest nu maar eens uit zijn. Bij zo'n ellendig hoopje mens als Kootje pasten zulke grapjes niet.

‘O nee?’ Pamela stond versteld. Dit was de omgekeerde wereld. Iemand die ze aan de zang wilde helpen zong al jaren en iemand die ze voor muzikaal had versleten speelde niet eens.

‘Laat me toch uitvertellen,’ riep Kootje, toen ze zag dat Pamela weer snel adem had verzameld. Ze had een wondermooi lied ingestudeerd, vertelde ze, over een vrijgezel die zich jarenlang alles had ontzegd om een auto te kunnen kopen. Droog brood en bonensoep had hij er voor gegeten. Net toen hij op het punt stond er een te kopen hoorde hij in het programma van de Konsumentenman dat het een ondeugdelijk type was. Gered op het nippertje! Het was een lied geweest van dankbaarheid, een eerbetoon aan de ontvoerde.

Toen was daar de omroeper op de televisie verschenen om leukweg mee te delen dat de Konsumentenman dood was aangetroffen in de verlaten hal van een speelgoedfabriek.

‘Smeerlap!’ had Bob geroepen. Kootje had eerst nog gedacht dat hij de omroeper bedoelde, maar het gold de Konsumentenman zelf. Waarom - dat werd haar duidelijk toen de nieuwslezer vervolgde dat ze De Geplukte Kip ontmaskerd hadden als een schertsorganisatie. De politie was op zoek naar de grappenmakers. Uit Bobs reactie begreep Kootje dat niemand anders dan hij erachter zat.

De rest was haar allemaal te snel gegaan. Bob was zo woedend geworden op de televisie dat hij er een vaas naar had gesmeten. Kootje was weer kwaad geworden op Bob. Mokkend had hij haar bij het rokende toestel achtergelaten en zich in de keuken teruggetrokken.

Daar bleef het lange tijd merkwaardig stil. Ze had zich ineens de laatste zelfmoordpoging van Bob herinnerd en was naar de keuken gerend. En jawel. Daar lag hij, met zijn hoofd in het gasfornuis. Meteen had ze weer spijt gehad van haar woede-aanval. Het was eigenlijk zo goed bedoeld geweest. Hij had in haar geloofd. Hij had haar zangcarrière alleen maar wat willen versnellen. En dat die liederlijke Konsumentenman uitgerekend nu moest kreperen, daar kon hij toch ook niets aan doen?

Met moeite had ze geprobeerd hem naar de kamer te slepen. Toen had Pamela aangebeld. Wat moest ze nu? Grote tranen biggelden over Kootjes wangen.

Tilly zat er een beetje verdwaasd bij. Ze moest de teleurstelling verwerken dat de kapotgeslagen televisie geen Teken van een Nieuwe Tijd was geweest en twee dooien tegelijk, dat tikte ook aan als je voor het eerst bij iemand op bezoek kwam. Vooral als je gastvrouw je er maar op één had voorbereid. Ze keek van het gapende toestel naar het paar benen. Ze gaf een gil. Een van de voeten had bewogen.

(wordt vervolgd)