Vrij Nederland. Boekenbijlage 1982

[p. 53]

Het enge restaurant
alleen voor kinderen van boven de 15 jaar

'k Heb als kind zoveel geleden,
honderd maal zoveel als jij.
Ik had ouders, hele wrede.
'k Kreeg daaglijks op mijn lazerij.
Mijn lot was door de weeks te dragen,
al sloegen ze met harde hand,
maar 'k moest alle zaterdagen
met ze mee naar 't enge restaurant.

't Enge enge enge restaurant!

Daar liepen twintig ober-kelners tierend af en aan
enkel om de kinderen te jennen.
Die kregen poffertjes gevuld met levertraan
of ijs met mayonaise om ze te verwennen.
Daar kreeg je zout en peper in je glaasje fris.
Als je het niet opdronk, nou dan was het mis.
De obers trokken aan je oren en ze sloegen met een stok.
Ze sleurden je het restaurant door naar de kok.
In de keuken had de kok wel duizend vorken en messen.
Hij prikte meer in kinderen dan in rollade of in konijn.
‘Ah, ist das wier ein kind das nicht will fressen!’
brulde hij. Je wist meteen hoe vreeslijk wreed je straf zou zijn.

‘Hou je handjes eerst maar eens een poosje in die hete ketel soep
en geen gejank en haal ze er pas uit als ik je roep.
Kijk maar niet zo vies. Ze is getrokken van boelon.
Er zit een beetje prei in, maar het meeste champignon.
En als je niet wilt eten ventje, is je mond misschien te klein.
Dan nemen we dit vleesmes. Hou je vast, want het doet pijn.
En dan snijden we je mondhoek hier en hier een stukje in...’
Je schreeuwde en je bloedde en dan had de kok zijn zin.

Je moest het hete spekvet drinken van net uitgebakken spek.
Dan zat je hele mond onder de blaren.
Je moest het braaksel eten, ook al had je heel geen trek,
van kindertjes die misselijk geworden waren.
Als je terugkwam in de eetzaal vol met bulten, vol met bloed.
Dan lachten alle obers en dan riepen ze: ‘Net goed!’
Je ouders hadden al gegeten, maar dan zei je moeder: ‘Snoes,
er staat voor jou een bordje, raad eens, heerlijk, chocolademoes.’
Er kropen dikke pissebedden uit een puddinkje van zand
en je rende gillend uit het enge restaurant,

't Enge, enge, enge, restaurant!

't Was in 't stadje Ammerete,
't heette restaurant ‘De Zucht’.
Gaan je ouders daar uit eten,
sla onmiddellijk op de vlucht.
Al beloven ze je pannekoeken
al beloven ze je friet,
toch moet je een uitvlucht zoeken,
ga er niet binnen, doe dat niet!

Word nooit en te nimmer klant
van het enge enge enge restaurant.

HANS DORRESTIJN

Tekening Jansje Bouman