De Vorsterman Bijbel

§ Dat .ij. Capittel.

1

ICk sprac hierom in mijnder herten, Ic sal ghaen ende oueruloeden van wellustich leuen, ende goede daghen hebben, ende ic sach dat oock ydelheyt was.

2

⁺Ic achte lachen dwalinghe te wesen, ende sprac totter blijscap Waerom wordy te vergheefs bedroghen?

+ A

3

Doen dacht ic in mijn herte, mijn vleesch vanden wijn te trecken, om mijn herte ouer te setten tot wijsheyt, ende dat ic sien soude die sotheyt, totter tijt toe dat ic sien soude wat nut waer den kinderen der menschen, ende wat hen van noode waer te doen onder die ^* sonne) alle die dagen haers leuens.

* the. hemel

4

Ic maecte mijn wercken groote, Ic timmerde voor mi huysen, Ic plantede wijnberghen,

5

⁺Ick maecte mi houen ende lust houen, ende plantede alderhande vruchtbaer boomen daer inne,

+ B

6

ende ic maecte mi waterpoelen, om daer wt dat wout der groeyender boomen te wateren,

7

Ic had knechten ende maerten ende groot huysghesinne, Ic had oock een groote haue [kolom] aen runderen ende scapen, meer dan alle die voor mi te Ierusalem gheweest waren,

8

Ic vergaderde mi ooc siluer ende gout, ende vanden coninghen ende landen eenen schat, Ic maecte mi sanghers ende sangherssen, ende weelde der kinderen vanden menschen, ^* ende oock schalen croesens) ^* ende vaten om wijnen inden dienst te storten)

* h. dansers ende dacerssen

* ten is niet int hebree.

9

ende ic ginc in rijcdommen te bouen alle die voor mi te Ierusalem gheweest waren Ooc bleef wijsheyt ghestadich bi mi,

10

Ende allet wat mijne oogen wenschten, dat en weygerde ic hen niet, ende en verboot mijnder herten gheen vruechde te gebruycken, dat het vrolijc zijn soude in allen dinghen die ic bereyt hadde, Ende dat achte ick voor mijn deel, waert dat ick ghebruycte mijnen arbeyt.

11

Maer doen ic aensach, ende mi keerde tot alle mine wercken die mijne handen gedaen hadden, ende arbeyden, inden welcken ic te vergeefs gesweet hadde, so sach ic in allen dingen ydelheyt ende quellinge des moets ende gheen dinc bliuen onder die sonne.

12

⁺Doen keerde ic mi om, te sien die wijsheyt ooc dwalinge ende dwaesheit, ende ic seide, wie is die mensche, op dat hy nauolghen soude mogen den coninc die hem gemaect heeft?

+ C

13

Doen sach ic, dat die wijsheyt, die dwaesheyt also vele te bouen ginc, gelijck dat licht, die duysternisse.

14

Dat eens wisen oogen in sinen hooft staen. Maer een sot in duysternisse wandelt Ic leerde ooc mercken, dat een verganckenisse haer beyden ouerghinck.

15

Doen dachte ic, seggende in mijnder herten, Salt een doot wesen, den sotten ende mi wat batet my dan, dat ick te meer naersticheyt gedaen hebbe, om wijsheyt te vercrigen, Doen sprac ic in mijn herte, ende aenmercte dat dat ooc ydelheit was.

16

Want men en ghedenct des wijsen niet eewelijc, effen ghelijc des sotten. Ende die toecoemende tijden sullen alle dinc ouerdecken met verghetentheyt. Die geleerde sterft alleleens ghelijc die ongeleerde,

17

Daerom verdroot mi te leuen, doen ic sach alle dat quaet so wat onder der sonnen geschiede, dattet so gheheelijc ydelheyt ende moeyte des gheest was.

18

⁺Wederom heb ic veracht alle mijn voorsichticheyt, door die welcke ick zeer cloeckelijc gearbeyt hebbe onder die Sonne, ende ic sal eenen erfgenaem na mi hebben,

+ D

19

die ic niet en wete, oft hi sot oft wijs wesen sal, ende hi sal heerscappie hebben in mijn arbeyden, inden welcken ic met sweetighen arbeyt sorchfuldich geweest ben, Is ooc eenich dinc so ydel?

20

Daerom so heb ic af ghelaten, ende mijn herte

[p. D4v]

heeft vertegen voortmeer te arbeyden onder de Sonne,

21

Want als een ander arbeyt in wijsheyt, leeringhe, ende sorchfuldicheyt, soo laet hi eenen leghen mensche, dinghen die hi vercreghen heeft, Ende dat is oock ydelheyt ende groot quaet,

22

want wat salt den mensche baten van alle sinen arbeyt ende quellinge des gheests, daer hi voor gepinicht is onder de Sonne?

23

Alle zijn daghen zijn vol smerten ende arbeyts, ende armoeden, door den nacht en is hi niet gerust van herten, En is dat oordeel niet ydelheyt?

24

En ist dan den mensche niet beter, te eten ende te drincken, ende zijnder ziele goet te vertoonen van sinen arbeyt, Ende dat is ooc vander hant Gods,

25

Want wie sal meer eten, ☞ ende oueruloeden van wellusticheden als ic?

26

want dien mensche die goet is in sinen aensicht, gheeft God wijsheyt, kennisse, ende vruechde, maer den sondare gheeft hi quellinghe, ende oueruloedige sorchfuldicheyt, op dat hi toedoen ende vergaderen soude, ende nochtans dien ghenen die Gode behaecht, Maer dat is ooc ydelheyt ende sorchfuldicheyt der herten, die te vergheefs is.

§ Dat alle einck sinen tijt heeft, ende tzijnder tijt door reyst, Ende dat die beesten ende menschen enen verghanckelijc zijn.