Vormen. Jaargang 4

[p. 204]

Plain chant

I.

Tot als men plots verschiet, maar glimlacht in zich zelf, om 't nimmer meer verwachte, wondre naâdren van een lief gelaat, om 't aarzlend hooren fluistren van een lang voorvoelde, maar reeds vergane stem, hoe weinig weet men van zijn hart, zijn schoon geheim en diep beleven?...

Als een verborgen bes, die tusschen tak en blad blijft beven, wacht het zijn tijd en groeit en bloeit en rijpt in zijn verlorenheid tot allervolst en innigst leven.

II.

Nog nimmer zag 'k oogen, zóó klaar en van een argeloozer licht verlicht als deze welke glanzen uit uw zoo schoon en edel aangezicht!...

Hoe spreekt een hart zich uit, hoe laat een ziel zich wegen wanneer, verloren en verlegen, twee menschen in één blik, den trots vergeten van hun verarremd en vereenzaamd ik...

O! Nooit vermoede nieuwen glans en levensluister, wanneer het hart vol fluister zich begeeft, en, als in droom, zijn droom van eeuwigheid in tijdloosheid beleeft...

III.

Gansch mijn wezen is een roep naar u!... ik weet voor dit wonder geen begrijpen... dit heerlijk begin van geluk, dit plotse rijpen van teederheid, welke in alles wat me omringt voortleeft, doet me duizlen als ging ik door een land waar een al te felle zonne beeft...

Hoe moet mijn hart verslingerd zijn in de netten van uw liefde, om uit zijn eenzaamheid naar uw gemeenzaamheid te durven overgaan...

Ik ben nog wel de verbeidende, de angstig beluisterende, die naar de diepte van geheimzinnige werelden tast, doch de mildheid van uw wereld heeft mij verwonderd en zijn schoonheid, als een liefste list, verrast...

[p. 205]

IV.

Ik ken maar één verlangen meer: immer en altijd naar uw komst begeeren, immer en altijd in uw aanwezigheid verkeeren...

Mensch onder de menschen, hoor ik vele stemmen mijn hart doorjagen, doch uw stem klinkt zoo weergaloos mij bekend, dat het is als of zij eeuwig daar fluisterde....

Stil wil ik liggen aan uw ruischende ziel, als een schulp aan de zee, opdat ik niets verliezen zou van haar geluid, en opdat, als uw ziel zich in een wondren toover van woorden ontsluit, ik als 't fijnste kristallijn zou zijn dat den lichtsten klank verluidt...

V.

In den nacht springen als bronnen open en geheimzinnig suizelend vloeien onbekende geluiden mij aan...

Ik voel als mij opnieuw geboren worden uit een duistre wereld naar een heldre overgaan...

Ik zie als zag ik nu voor 't eerst; ik hoor als smolten de verste geruchten mij 't verstaanbaarst in het oor, en herinneringen die verloren gingen ruischen aan als zong daar ver een koor...

O! Tijd die verdroomd scheent, hoe verrukkelijk bloeit gij open!...

O! Mensch en dier, o! aarde en water, en gij, o! dag en nacht, ik ben als door een blindheid tot het klaarste licht gebracht!...

VI.

Hoe kan een hart zich zelven schade doen wanneer het vreest dat eens zijn droom zal breken... als of een mensch die eenmaal 't liefst beminde wezen vond, maar het verloor, ooit weer vergeten zou, tot zelf in doem tot dood gedreven, dat bitterst hart zich klaren kan, wanneer het weet dat 't anderhart door diepre liefde wordt verheven...

O! vlucht in eenzaamheid! O! blanke blad, dat blank veel feller spreekt dan vol geschreven, wanneer een mensch zich zelf aanschouwt, en 't hart reeds rilt als 't denkt aan een verloren leven...

[p. 206]

VII.

Iemand zal nu mijn naam zeggen in de stilte en in de stilte zal als een naruischen zijn van iets dat ver begon en voort bleef suizelen als een bron...

Als de eenzaamheid te diep en de wereld te beklemd, zal iemand mij naderen en als in droom zal 'k oprijzen, door een wezen aangeraakt dat alle dingen vervolmaakt...

En zóó wil ik dood gaan: stervende op een liefdekreet, welke ik eenmaal vernomen, immer herhaalde, tot in mijn oogen geen licht meer leeft en ik voor 't laatst om dit zielsbeminde wezen heb gebeefd...

MARNIX VAN GAVERE.