Vormen. Jaargang 4

[p. 94]

Annie

Toen gingen sterren onder in haar zwarte oogen
en hare smalle handen daalden om zijn hoofd.
Van wat de nacht haar toen nog kon beloven
had hij haar in een heete kus beroofd.

Nu loopt ze haast verloren met haar kleine handen
en zingt soms op de schuifeling der dagen
een lied: de droom, de lichte koorts en landen
waarheen de blauwe vogels haar nog dragen.

In 't water zag ze hoe de wolken gingen
waaraan haar droom en de muziek begon,
zijn mond stond in haar vlechten eens te zingen,
nu liggen hare handen droomend in wat zon.

Paul van KEYMEULEN.