Vormen. Jaargang 3

[p. 351]

Verworvenheden

De dood is stil en schoon en een goed meester
die droomerig ons maakt als wij, weer binnentreden,
gebogen staan voor 't naderende uur. Want van uw
schoone schouders
valt het kleed reeds dalend. De mantel van uw leven
dat jong nog was. Uwe haren die op de lakens eenzaam
liggen gespreid
leven sinds lang reeds naar een andere voleinding.
De dood is stil en schoon. Maar de uren kruipen voort
en de deining
uwer borsten maakt vermoeid de aarzeling uwer oogen
wanneer ge ons weer aankijkt en stamelen woudt
misschien.
Maar hij is goed. Het leven hijgt uit uwen mond nog
langzaam en zeer stil. Wij staan bij u en wachten.
Het uur is ver nu dat we dachten aan uw lichaam als
een groote vlam
die aarzelend rond ons leven kwam en in ons leven
branden oversloeg.
Gij zijt te eenzaam nu om dit nog te verstaan en ligt
alleen misschien
met God of 't wiegen van de boomen die gij nog kunt zien
door 't avondraam waarin de sterren komen lichtend
meer en meer.
Gij zijt zoo goed voor ons geweest. Wij dronken aan
den oever
van uwe schoonheid onze harten dwaas en heel ons
leven groot.
De dood is goed en stil. En als hij komt gaat plots de maan
zich stellen midden alle sterren in het open raam
en snikt 't eenieder van ons uit om uw verleden
dat een te korte illusie is geweest voor onze harten
die stil nu staan een poos en van herinnering leven
en van het teere beven uwer armen toen ge schoon
voor ons,
dien avond, waart en toen uw leven voor ons aarzelend
begon...
Maar nu... Nog even glom der sterren wonder daar
omhoog.

[p. 352]

 

Dan zonken wij gebroken van de smart op uw dood

 

lichaan neder.

 

Dan brak de boog onzer verworvenheden

 

en snikten wij nog hopeloos lang en droog.

 

 

 

J. DE BELDER.