Vormen. Jaargang 3

[p. 227]

Afscheid

Aan haar, die voorbijgaat.

Wat baat uw blik, uw lach,
de lelies in uw armen,
die aan uw bloed zich warmen
en welken van den dag?

Ik zie uw polsen slaan
in 't trillen der petalen,
gelijk de nachtegalen
in 't groeien van de maan.

In wat gehoorzaamheid
hebt gij den tuil geheven
naar 't plots-te-snelle beven
der oogleên? Ach! de tijd

is, eens bewust, voorbij.
Wij zien gebaren breken
als ijs in donkre kreken
bij 't wenden van de tij.

Wat is als ’t rillen freel,
dat op uw ademhalen
in diepten van koralen
verzinkt langs uwe keel?

En toch, ik ben aleer
het is geheel verzonken
van deze snelheid dronken
als nog geen enklen keer.

Voor deze dronkenheid
was reeds de wijn gewonnen,
toen wij den droom begonnen,
die ons verbindt en scheidt.

[p. 228]

 

Zal ooit gewonnen zijn

 

de wijn van ons vergeten:

 

wat wij te helder weten

 

voortaan is blinde pijn.

 

 

 

Zelfs dan zal nog een lijn

 

van uwen leest mij blijven

 

en zal mij dit beklijven

 

voorgoed gezegend zijn.

 

 

 

De lijning van uw mond,

 

uw slapen of uw oogen,

 

maar zoo volmaakt gebogen

 

als onze horizont.

 

 

 

Een lijn van uw gelaat,

 

geen andre zal het wezen:

 

zij zal mijn ziel genezen

 

van liefde ën van haat.

 

 

 

Zij zal het zachter doen

 

dan ieder mijner wanen,

 

die stierven als de zwanen

 

in wier of oevergroen.

 

 

 

Maar om deze enkle baat

 

is 't nu de tijd van scheiden,

 

wij zullen hem ontglijden

 

als aan een hand het zaad.

 

 

 

En spreek 't vaarwel niet uit:

 

ik wil het woord niet hooren,

 

aan gene zij geboren

 

van werkelijk geluid.

 

 

 

Reeds is de dag voorbij

 

en als hij toe zal duistren

 

zal hij den zin ontluistren

 

van deze tooverij.

 

 

 

Jan VERCAMMEN