Vormen. Jaargang 3

[p. 214]

Sneeuw

Kristallen van de koude,
o, bloemen van de maan,
de hand die u wou houden,
voelt u vergaan,

weet sneeuw van anjelieren,
die zij zich heugt:
vergankelijk versieren,
aanhankelijke vreugd.

Uit virginale landen
waaiden wij aan,
gevlerkte handen
warrelings en ontdaan

van angsten en verbeiden...
Vergleden is 't geruisch
van wat w'elkander zeiden
in 't nachtblauw huis.

Vergleden, niet vergeten.
De nachten naderhand
hebben wij wit geweten,
vlam van dién winterbrand.

Paul DE VREE.