Vormen. Jaargang 3

[p. 130]

De blauwe nacht

Nu slapen wij, verslagen, in het gras
en in de bloemen waarin hulpeloos
de winden zingen van een zoete roos:
een rode mond verdoken in het gras.

Wondre vogels dolen door mijn dromen
over bos en bloem en veld,
over 't koele ruisen van de stromen
waarin Eva, wit en diep-ontsteld
in een ver en zorgeloos verleden,
wijl haar smalle leden onder water gleden
koninklik
de wonderbare vuren van haar ogen vond,
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
toen wij sidderend ontwaakten aan elkanders mond.

Pieter G. BUCKINX