Vormen. Jaargang 3

[p. 103]

Verlangen

Nog één kus, en dan zal ik verder gaan,
van een aardsch beklemmen zoo rustig ontdaan
en mijn oogen traag gericht naar de zachte zon
die zilvren draden door mijn heimwee spon.

Nog één kus, en dan een lang, vergetend zwijgen,
een tasten naar het dauwblauw aan de twijgen
en 't wandlen in de looverlanen van verlangen
waarrond 't verwachten waart van zoet verzonnen zangen.