Vormen. Jaargang 3

[p. 41]

[Nummer 2]

Vuurnacht

Wat toen gebeurde weten wij alleen.

Uit regens van rots en steen
schuurden de donders over ons heen.

De paarden renden briesend door de bossen
wijl witte bliksems uit hun zwarte manen sloegen.
Rood en purper gloeide d'aarde, trossen
vuur wentelden de wolken uit. Slanke hinden kloegen
aan het vlammend meer hun angst en dorst.
Maar gij laagt wit en bevend aan mijn borst
te schreien. Uw zachte handen zochten mijne haren
waarin nog morgenlik de vreemde geuren dwaalden
uit het paradijs, dat diep in het verschrikte staren
uwer ogen sliep en dat ons werd ontroofd.

Al storten rotsen en wolken over ons hoofd,
deez steile vlam, dit bloed wordt nooit gedoofd.

Want eenmaal drijven de wateren voorbij,
schuimend en rood, en ook de wolken drijven
naar dieper verten, maar mijn armen blijven
dit witte kind omstrenglen en bedwelmen
in de dood.

Pieter G. BUCKINX.