Vormen. Jaargang 3

[p. 1]

[Nummer 1]

Verzen

Zacht-neuriende vrouwen
die mijn leed verstaat,
en door de stille landouwen
van mijne droomen gaat,

stil-klagende mannen
in de avondboot,
die me lange uren
van eenzaamheid bood,

treurig, slanke knapen
die ik dwalen zag
rond de gesloten kamers
waar niemand binnen mag...

(Inleidend vers tot den bundel ‘De gesloten Kamer’.)

Toen lei ze zacht haar armen open
alsof zij was een groot, blauw avondland vol rust.
Zoolang haar jeugd te eenzaam was
heeft zij alleen haar eigen handen soms gekust
niet wetend wat ze deed.
Maar nu zijt gij de stille stuurman van haar boot,
die van de ree in 't diepe water gleed
en immer varen bleef sindsdien.

J.L. DE BELDER