Vormen. Jaargang 2

[p. 147]

Nico Claudius:
Gedicht

Aan ELISABETH

Zijn wij hier aan den rand der eeuwigheid verloren
diep in de stilte, die geschonden door ons woord
het wondre weenen van de winden niet kon hooren,
of hebben wij den roep van 't rijke hart gehoord?

Zie hoe de nacht verstilt. De maan bloeit dwaas en duister
en boomen droomen 't lied der sterren, schemerzacht,
en 'k weet alleen den wind, en door ons week gefluister
een warme weemoed als een weenen in den nacht.

En als ik me angstig in uw armen neer kom vleien
vast aan uw oogenlicht, vast aan uw rustig hart
zijt gij wat bitter om de winden die nog schrelen
en streelen langs de stilte van ons sluimrend hart.

Maar als wij rillen soms en kreunen in de kilte
en traag verglijden aan den warmen moedergrond,
wekt ons weer zacht en zoel der winden huiverstilte
en voel 'k uw warme lippen zoeken naar mijn mond.