relatie tot die groep (waarover later meer). Het is interessant te zien wat Dulfer als ontzettend gay wegzet, in feite een van de eerste pogingen van een internationaal succesvolle artiest is om homoseksuelen in de openbaarheid te brengen en op die manier bij te dragen aan de acceptatie van deze tot dusver in het verdomhoekje verblijvende groep. Madonna's gebruik van dansers en elementen uit de queer subcultures mag voor de het eind van de jaren tachtig baanbrekend heten. Zwagerman omschrijft dit in zijn essay ‘Ik ben in beeld, dus ik besta’ als volgt: ‘Daarnaast is het overgrote deel van haar groep dansers zwart én praktiserend homoseksueel- een combinatie die Hollywood de stuipen op het lijf moet jagen’. (Zwagerman: 56) Ik durf in twijfel te trekken of homoseksualiteit destijds in Nederland al zo geaccepteerd was, dat opzichtige homoseksualiteit geen issue zou zijn; meer aandacht van Dulfer hiervoor zou dan ook gerechtvaardigd geweest zijn.
Door de jaren is veel over Madonna gezegd en geschreven, maar zelden is ze als een geweldig zangeres herkend. Ook de artikelen in WahWah brengen daar geen verandering in. Zowel Candy Dulfer als componist en producer Patrick Leonard expliciteren wel dat Madonna niet goed kan zingen, maar beiden wijzen wel op haar oor voor het herkennen van goede muziek. In een interview met Dirk-Jan Arensman, zegt Leonard het volgende: ‘Ze is echt heel, heel snel en begaafd. Een fantastisch melodieschrijfster ook.’ (19) Leonard gaat even later over tot het doen van twijfelachtige uitspraken over de aard van literatuur door die te vergelijken met Madonna's talent op het juiste moment van de juiste artiesten te lenen. Hij stelt: ‘Vergelijk het met de romancier: hoe meer die weet van de literatuur en van de grote schrijvers, des te beter hij zelf kan worden. Pas als je verschillende stijlen en genres tot in de kern kent, kun je ze reproduceren en gebruiken’. (22 [cursivering WV]) Een verwijzing naar geflopte romans van academici en uitgevers, is in dit verband genoeg om de twijfelachtigheid van deze uitspraak te onderbouwen. Madonna die leent als een way of life, die lenen ziet als haar raison d'être. Ook dit is geen vernieuwend beeld, maar in combinatie met de ‘Kom op, ze is Madonna!’ (24) uitspraak enkele bladzijden verder in dit onderhoudende interview, rijst het beeld van een artieste wier iconiciteit van groter belang is dan haar talent.
De laatste jaren heeft Madonna opgetreden of samengewerkt met de haar in tijdelijke populariteit naar de kroon stekende artiesten als Christina Aguilera, Britney Spears en, erg typerend voor Madonna, zwarte muzikanten als Pharrel Williams van N.E.R.D. en The Neptunes. Bert Natter typeert de Madonna van de laatste jaren op een rake manier door te stellen dat ze erbij wil horen, ‘bij de jonge hittepetitjes, bang als ze is om voor passé versleten te worden’. (28) Mijns inziens zit hier een kern van waarheid in. De kwaliteit van haar laatste albums is weliswaar constant, maar constant presteren is niet van we van de Queen of Pop gewend zijn. Natter concludeert aan het eind van zijn bijdrage dat Madonna nooit een voorloper is geweest, maar dat ze altijd meesurfte op de golf. (29) Hier wil ik bezwaar tegen aantekenen. Hoe scherp Natters eerste opmerking ook mag zijn, de tweede doet geen recht aan het talent van Madonna om als eerste bepaalde subculturen aan de oppervlakte te brengen. Ik verwijs hier naar de eerder genoemde queer subcultures, de opleving van gothic ten tijde van de clip behorende bij het nummer ‘Frozen’ en de stijgende interesse in Kabbala onder celebrities na Madonna's omarming van deze mystieke filosofie. Weliswaar, en daar geef ik Natter gelijk in, heeft ze zelden iets origineels bedacht; ze heeft altijd een eigen draai gegeven aan de door haar tegengekomen culturele uitingen. Madonna is wat dat betreft een van de uitvinders van de muzikale objet trouvé.
Hoewel alle bijdragen Madonna vanuit een eigen invalshoek benaderen, zijn er verschillende stukken die verwijzen naar In Bed With Madonna (Truth or Dare), de documentaire van Alek Keshishian uit 1991. In deze documentaire wordt Madonna geportretteerd tijdens haar
Auteursrechtelijk beschermd
