Volk. Jaargang 3

[p. 318]

Jan Melis: Het Steegje

In 't steegje wonen de verschopten,
De stakkerds met hun armoe-lijf,
Ze schelden en ze schoppen herrie
Tot spel en tijdverdrijf.

Hier is de heimat van de schooiers,
De slungels met de schuine pet,
De hoogruggige hongerlijders
Op 't vunzen strooien bed.

In 't steegje hokken de mismaakten,
De manken en de bocheljoens,
De mannen van het dieventaaltje
En het verdacht bargoensch.

Ze schuifelen tusschen de tanden
Een elders lang vergeten wijs,
Dat lied is licht hun bij het leven
En toemaat bij de spijs.

Ze zitten op hun scheeve dorpels
Wanneer de dag z'n oogen sluit,
En luisteren naar het vertrouwde
Harmonicageluid.

Hier spelen hunne poovre spelen
De kindren grauw van vel en schriel,
Gebrandmerkt zaad voor instituten,
Voor rasphuis en asyl.

Maar 's nachts wanneer ze zwaar inslapen
Komt d' Engel der Gelatenheid,
En God heeft reeds voor hen een hoekje
In Zijn Tehuis bereid.