Volk. Jaargang 3

Afrekening

Ik zwerf voor 't laatst doorheen het schoon gebied,
ik zoek het duin, waar in het wassend licht
der maan, mijn ziel zich gansch op u verliet.
Wij lagen aan elkanders aangezicht,
alsof de tijd voor eeuwig stil kon staan,
alsof er nooit een dag meer komen zou,
dat elk alleen, zijn eigen weg zou gaan
naar het geluk, dat hij vergeefs bereiken wou.

Ach het geluk, waarom wij klagend scheidden,
vervloekte vogel die zoo schoon ons riep,
wat lokte ons toch doorheen verdriet en lijden
in de verlatenheid die elk zich schiep?

[p. 290]

 

Waarom wisten wij niet, wat nu ervaren,

 

verhindert dat wij weder zouden zijn:

 

de nooit tevredenen, die wij toen waren,

 

zoo redeloos verblind door waan en schijn.

 

 

 

Wij wisten niet hoe het geluk ons lokt,

 

ver van zijn nest, gelijk de kwakkel doet.

 

Hij fladdert voor ons uit, onze adem stokt,

 

wijl hij ons gauw in handen vallen moet;

 

maar als wij ver en goed zijn afgedwaald,

 

heft hij zich op en vliegt vol blijdschap heen,

 

zooals de schoone droom nooit achterhaald,

 

slechts heimwee laat, waartoe, waarom, waarheen?

 

 

 

Ik zwerf voor 't laatst doorheen het schoon gebied,

 

ik vind het duin niet ween. Het wassen licht

 

der maan is ijl en vaag als het verdriet

 

dat schemerde om ons vragend aangezicht.

 

Ik loop hier weg en weer en 'k denk bevrijd,

 

is het geluk zooveel nog waard voor mij?...

 

Een waan, een droom, een woord, en 't leven glijdt,

 

zonder geluk, of met geluk, het gaat voorbij.

 

 

 

En boven allen honger uit te rijzen,

 

elkaar te ontmoeten in de zuiverheid

 

van harten, die niet langer paradijzen

 

zoeken aan dezen kant der eeuwigheid,

 

het was mijn hoop. Ik zocht het laatste heil,

 

een muur te zijn, waaraan de zwakke plant

 

van uw geluk zich hechten zou, het veil,

 

mij wild begroeiend tot den hoogsten rand.