Volk. Jaargang 3

[p. 277]

Albe: De Moedermaagd

De handen in de rust van haren schoot
gevouwen, dragen 't bleeke merk
der zalving van een vreugd,
die zij in geest en vleesch besloot.

Ontdaan van elke pijn en lichaamsprang,
het moederschap het hoogst ontstegen,
verwijlt aan haar ontroerde wimpers
een traan om de voldragen zegen.

Geen glans omweeft den lichtkern zoo
noch blos het zacht doorrijpte ooft
als deze rust hare verwachting
waarin haar lichaam meegelooft.

En haast met schroom den adem dervend
die haar warmte ontrooft,
heeft zij zichzelf van al
voor 't kind volmaakt beroofd.

Doorzuiverd als het hart der vlam
doorzond als warme zomerlucht
ontbloeide hare maagdelijkheid
tot bloesem, bloem en vrucht.

O Moeder die zoo 't leven baart
en mij aanvaarde onder de erven
neem van mij weg den grootsten smaad
het wilde en onwillig sterven.