Volk. Jaargang 3

[p. 274]

Jan Melis: Adam

Een slanke jongling rijst in d'adamanten luister
Der liefelijke oase naar het dartel licht
Dat uit den hemel regent; melodieus gefluister
omvloeit zijn ranke lenden en zijn aangezicht.

Hij drinkt den honing uit de witte bloemenhanden
En luistert naar de duizend vogelen die slaan
In den smaragden struik waar roode rozen branden;
Verrukt heft hij zijn hoofd en kijkt God lachend aan.

Hij roept de dieren alle; leeuw en tijger vleien
Met lam en hert zich voor hem neer, een colibrie
Rust in de holte van zijn hand, in bonte rijen
Schuiven de dieren nader, klankenconfetti

Ruischt wiegelwentlend neer uit duizend vooglenkelen.
Glanzende witte duiven cirklen hoog en snel
Met havik, adelaar en lammergier, zij spelen
Met frisschen zwier een fonkelend figurenspel,

En strijken eindlijk tusschen d'andre dieren neder.
Hij noemt hen alle bij den naam en streelt hun huid
En zachten pels, gekransten kop en koelen veder;
Hij worstelt met den leeuw om prijs, en vordert luid

Al d'andre dieren op tot spel en leutig stoeien.
Edoch zijn dartelheid versaagt, hij mijmert; zacht
Is 't lied dat uit zijn boezem op wil bloeien...
Zijn handen rusten droomend op de warme vacht

Des leeuws. Een purper doek omfloerst zijn donkrende oogen,
Zijn gulpend bloed voert roode bloemengolven aan
Uitdeinend hoog in wentelende regenbogen;
Hij juicht en siddert beî, en weent zijn eersten traan.

[p. 275]

 

 

 

God heeft den mensch begrepen. Langzaam is 't ontwaken

 

En weifelend zijn blik als hij het wonder ziet

 

Dat rijst voor hem; zijn hart wil blijde kreten slaken...

 

Dan wordt hij stil, en eindelijk ontbloeit het lied

 

 

 

Dat in hem smeulde tot voldragen rijpe klanken,

 

Breed golvend orgel van blij klaatrend licht; ontsnoerd

 

Dansen de perels van zijn vreugd als hij de blanke,

 

Teerzachte handen van zijn bruid omvat. Ontroerd

 

 

 

Laat God een milder zon nog blijder stralen schijnen

 

Op d'uitverkoren tuin en het gezegend paar,

 

De bloemen offeren hun zoetste honingwijnen,

 

De vruchten splijten rood en heerlijk open, zwaar

 

 

 

Van zonnewelig sap. Het zijn de nachtegalen

 

Die aan de dieren, luisterend vol stillen schroom,

 

De wonderbare liefde van die twee verhalen,

 

Den juichend blijden, werklijkheid geworden droom.

 

 

 

‘Gij zijt in 't juublend licht den zonneschoot ontsprongen,

 

Gij zijt de vuren blijheid en de blanke rust,

 

Uw haren zijn de blonde zeeën waar mijn jonge

 

Droomen op scheepgaan naar de wonderlijke kust

 

 

 

Van mijn verlangen; in uw lenden zijn gevangen

 

De rilde lijnen van den horizon, geen hert

 

Kan met uw slankheid ijveren, geen zonnezangen

 

Het lied verdrijven openbloeiend als gij terdt

 

 

 

Over het buigzaam gras, verrukt uw stap te dragen;

 

Vallende sterren worden uit het wuiven van

 

Uw witte hand geboren, uwe schouders schragen

 

Een watten weelde wiegelende vlinders; kan

 

 

 

Uw mond zich oopnen voor een enklen klank, dan zullen

 

De hemelen, de zon, de maan aan 't juichen gaan,

 

Met diamanten luister stralend zich omhullen,

 

Of smeltend van geluk ten onder gaan.’

[p. 276]

 

 

 

God zetelt op een witte wolkenbank en zegent

 

Hun liefde. Warm en geurig is de toovervolle nacht

 

In 't liefdestralend Paradijs; het ruischt en regent

 

Een tokklend snarenspel. De wakende engel lacht

 

 

 

En wenkt met gulle hand de vlugge serafijnen,

 

Rijzend en dalend in het wondervol azuur,

 

Juweelen nedersuizend uit millioenen schrijnen,

 

Teruggekaatst naar de fontein van licht en vuur,

 

 

 

Fleurige halo's openbloeiend uit de deuren

 

Van 't laaiend lichtpaleis, vuur gevend elke atoom,

 

Stuifmeel op vleugelen met myriaden kleuren,

 

Steeds keerend weer en lichtsnel rijzend naar den droom,

 

 

 

Den zinloos-blijden droom, verlangens ongebonden

 

Telend naar hoogst genot, o goddelijke pijn,

 

Warm-wellend hartebloed uit de scharlaken wonde,

 

Huivrende éénwording met het alomvattend Zijn,

 

 

 

Niet weten hoe, waarom; alleen den roes beleven,

 

Met liefde d'afgrond dempen van het koud verstand,

 

Zelf liefde zijn en roes, door liefde voortgedreven

 

Voor eeuwig ingaan tot het lokkend Droomenland...

 

 

 

Helaas! Reeds sluipt de slang over de droomenlijken,

 

De geur des doods, uit 't openkolkend graf gebaard

 

Der kennis, snoert de kelen; roes en toover wijken

 

Voor werkelijkheid: het bliksemen van 't vlammend zwaard.