Volk. Jaargang 3

[p. 271]

Arie Van Sas: Dans

Wind sloeg jacht in mijn bloed
en dreef me de glimmende golvende baren op
van den stijgenden vloed,
waar ik waggel,
en ijdel mijn krampende vingers reik
naar de vlottende waaiende haren
van een dansende nimfenrij.

In de eindelooze naaktheid van hun gearmde lijven,
deinend op den schuimenden boog van een golventop,
schuiven ze op en neer
met een bevende lippenvraag
en smoren in kletsende kussen
mijn dwaas gevloek
en mijn narrenlach.

Mijn wankel lijf dat walsen moet
naar den dwingenden drang van hun oogen,
die loom en moe mijn wil,
maar wraakgek mijn gedachten maken,
voelt plots de woeling van het zeezand
en de kust.

En lijk een stier uit bloedwarm zand
zijn roode passieoogen heft naar wie hem sarden,
zoo schrei ik over het water
een huiverenden kreet van dood begeeren
en zie nog vaag het keeren
van duivels
in de zee.