Volk. Jaargang 3

[p. 238]

Bert Peleman: Spioenen

Voor Michel De Ghelderode

Waar ze de lijken voert die ze verwurgd bij nacht
weten we niet. Maar dat het water in de gracht
rood is en ruikt naar bloed, dat weten wij.
En dat er stroom is in dit water en bij hooge tij

er knoken drijven, afgeknotte beenen: dat hebben wij gezien.
En dat wij klanken hoorden uit 'n valschgestemde mandolien
en dat wij handen zagen groener dan de waterwieren
en oogen zwarter dan de bessen onzer vlieren;

dat kunnen wij - ook voor de Kerk - getuigen.
Want wat gij zeggen zult, wij buigen
onze koppen niet en houden heilig staan
dat elk van ons om deze burcht 'n heks zag gaan.

Wij weten niet hoe haar gestalte was
maar dat haar lenden als 'n groen gelas
doorzichtig waren in het koortsig beven
van 'n vuur; en dat wij nooit begeven

zullen bij 't geloof dat heksen waar zijn: vleesch en bloed;
en dat zij met haar linker voet
drie sprongen deed en plots 'n paard te voorschijn kwam;
en dat de manen van dit paard 'n vlam

geleken; dat het als de paarden uit 'n circus
wit en zwart was; dat zij uit 'n bronzen bus
het dier te drinken gaf zoodat het steigerde
en schuimend, maneschuddend weigerde

de heks te voeren op 't gezadeld lijf,
doch almeteens, woest als 'n pijl de schijf
genaakt, op hol sloeg met het lijf erop,
dat zagen wij zoo duidelijk als het galop

[p. 239]

 

van doodgewone paarden.

 

Wij zagen veel en spaarden

 

onze oogen niet, spijts 't kwellen van den nacht.

 

Hoe zwaar de koortsenvracht

 

 

 

der vrees ook rees om ons, wij hielden ons verscholen

 

en spioneerden 't nachtelijke dolen

 

van de heks. Vuur zagen we en water

 

en brakend vlak voor ons, 'n witte kater

 

 

 

naast zeven zwarte zot-geronkte katten.

 

Wij hoorden 't klepperen van waterratten

 

die de gracht doorkruisten tot de burcht...

 

Wellicht werd er 'n boerenmeid gewurgd,

 

 

 

want hevig en herhaald hoorden we kermen.

 

En onder witte regenschermen,

 

werend 't zoete zog der murmelmaan,

 

zagen we vlammende gestalten gaan.

 

 

 

Plots steeg 'n geur van bloeiend' anemonen;

 

doch voor we vlochten om het hoofd de blanke kronen,

 

brak er 'n stank van oude bokken die men slacht.

 

We stortten neer, bewustloos, om ons lijf de nacht

 

 

 

en het geklaag van groen gevlerkte uilen.

 

Toen wij ontwaakten voelden we de builen

 

op ons hoofd en in ons vuist 'n doodgevangen visch...

 

Wij raden dag en nacht maar weten niet wat waar of leugen is...

 

 

 

(Variante voor Harp)