Volk. Jaargang 3

[p. 224]

Ferdinand Vercnocke: Lof der Boomen

(Episch fragment uit ‘Kolga’)

En Bouden sprak: ‘o Wilg,
gij wondre wilgenboom, die
't wassen van 't getij niet ducht,
noch 't wasemen van zomp
en modderzwarten poel.

‘Doch klemmend in den vloed
uw wortlen wringt, de zoden
bundelt tot een dam,
en drinkt den driesten vloed;
ik plant U rond mijn hof

‘Ik plant U, boom, verblijf
der ongeziene dooden,
die in 't huis van uw gebladert
zuchtend spreken dag en nacht.
o Wilg, bewaak mijn hof.

‘En 'k plant U, elzenstruiken,
gij die immer dorstig
uit den dijk de waatren zuigt,
en dronken langs de beken
gretig groeit.

‘En gij, olm, koene zeeboom,
olm, die slibbe van den Polder mint,
en kloek-gevoed om stormen lacht,
en in uw krommen arm de winden vangt,
ik plant U voor mijn hut.

‘Reik in den zeewind,
olm, gij vinder, boven mijn hoofd;
zend uw takken uit, grijp
de nachtelijke droomen,
dat zij er nestelen binst mijn slaap.

[p. 225]

 

‘o Boomen, gij allen, olm,

 

elzen en wilg, nu tenger, morgen

 

tronken, gij getrouwen, winter en zomer,

 

helpers bij den arbeid,

 

groeiende boomen, vaart wel’

 

 

 

Uit ‘Arbeidsorde’