Volk. Jaargang 3

[p. 2]

K. Vertommen: Serenade

Hoe is de navend toch zo tergend, tergend stil,
terwijl dat arme, dwaze hart niet zwijgen wil?
Daar ergens ver zit iemand op een klarinet te pruilen.
Wij willen steeds het heden met ons wensen ruilen.

Verlangens gaan onstuimiger dan 't wiegen van de bomen;
door diaphane stilte gaan we van een thuiskomst dromen.
Ontsteekt er een zijn pijp - de rook blijft even hangen
dan doet dat licht ons naar vertrouwelijkheid verlangen.

Wat later wordt de navend plechtig-kil.
Is het nu moeheid of valt ons verlangen stil?