Volk. Jaargang 2

[p. 213]

[Nummer 7]

Dirk Vansina: Sint Maarten

voor Veva

Sint Maarten reed op 'n ridderros
en vierde hij de teugels los
dan trilde wuivend z'n vederbos

dan flapte z'n mantel als 'n vlag
en wie Sint Maarten rijden zag
keek naar hem op met groot ontzag.

Hij zat heel hoog op z'n brieschend paard.
Hij droeg 'n lange, donkre baard.
Hij was van duivel noch hel vervaard.

Z'n paard van 't allerbeste ras,
z'n zwaard, z'n mantel, z'n kuras
was alles wat hem eigen was.

Z'n zwaard hieuw dwars door steen en rots
z'n pantser weerstond aan slag en bots
Op z'n wijde mantel was hij trots.

Die siert hem, als door stedestraat,
z'n paard in trippelpassen gaat
en gensters uit de keien slaat;

[p. 214]

 

die wuift hem koelte als hij, verhit

 

in 't middaguur, in dollen rit

 

den vijand op de hielen zit;

 

 

 

die houdt hem als 'n deken warm

 

als hij, het zwaard in forschen arm,

 

slaapt in de schutse van 'n barm.

 

 

 

Zoo rijdt Sint Maarten blijgezind

 

door najaarsregen en westenwind...

 

tot hij een naakte beedlaar vindt.

 

 

 

Het wordt Sint Maarten droef te moed.

 

Hij heeft geen geld, hij heeft geen goed...

 

hoe dat hij hier dan helpen moet?

 

 

 

Heel zijn bezit op deze aard

 

het is z'n pantser en z'n zwaard

 

z'n mantel en z'n vurig paard.

 

 

 

Dit alles hoort zoo bij z'n staat

 

- Sint Maarten is maar 'n soldaat -

 

...maar deze duts heeft 't àl te kwaad.

 

 

 

Wie hier niet helpt treft zelve schuld!

 

Wijl 't paard reeds steigert van ongeduld

 

grijpt hij de stof die hem omhult

 

 

 

en houdt ze strak met vaste hand.

 

Hij trekt z'n zwaard met d'andre hand

 

snijdt van z'n mantel 'n breede band

 

 

 

alvast de helft, misschien nog meer.

 

Hij laat het tot de beedlaar neer

 

steekt 't wapen in de scheede weer

 

 

 

en viert de strakke teugels los

 

en stormt vierklauwens in het bosch.

 

Nu wappert geen mantel meer breed en los.

 

 

[p. 215]

 

En als hij in het nachtlijk uur

 

zich neerlegt bij het smeulend vuur

 

- de grond is kil, de wind is guur

 

 

 

kan hij niet slapen, al is hij moe.

 

Hij wil zich schutten en weet niet hoe.

 

Z'n mantel dekt hem niet meer toe.

 

 

 

Hij legt zich op z'n rechterzij.

 

Hij legt zich op z'n linkerzij.

 

Betreurt toch niet z'n medelij.

 

 

 

Deed hij z'n christen plicht niet trouw?

 

Bij dag reeds had die beedlaar kou.

 

Wie goed doet kent geen naberouw.

 

 

 

De nanacht is zóó koud niet meer.

 

Komt er verandering in 't weer?

 

Z'n wimpers vallen eindlijk neer.

 

 

 

Als zij dan weder opengaan

 

ziet hij den beedlaar voor hem staan,

 

die heeft z'n roode mantel aan,

 

 

 

die draagt 'n groene doornenhoed,

 

op zijne borst, in gulden gloed

 

een stralend hart van vuur en bloed.

 

 

 

...en aarde en hemel wordt doorzond

 

van teeder herfstlicht broos en blond

 

om wie door meêlij liefde vond

 

 

 

om een verkleumden zaâlgen droomer

 

wiens bloed nu warmer werd en loomer...

 

't Was d'eersten morgen van Sint Maartens' zomer.