Volk. Jaargang 2

[p. 208]

Dirk Vansina: Sint Christoffel

voor Annie.

Christoffel, de reus met het kinderhart, sliep
toen 'n kind, in den nacht, om z'n bijstand riep.

Zijn naam, in den mond van 'n roependen knaap
klonk zoeter dan 't droomlied van z'n slaap.

Hij opent de deur. Hij treedt in het donker.
De nacht is zilver van sterrengeflonker.

Wat frazelt dit kind met lieflijk getater?
Moet hij het dragen over het water

naar 'n ongeziene en verre oever?
Hij zal het doen.

Hij is geen snoever.

Zijn schoft is breed. Zijn beenen sterk
als de steenen pijlers van gindsche kerk.

In zijn dijen en kuiten schuilt 'n macht
die de sloopende moeheid trotseerend veracht.

Zoowel d'eerste die komt na 'n korte tijd
als de tweede, de ware, waartegen men strijdt

met koppigen wil, zwijgzaam en stug.
Nu stapt hij in 't water, het kind op z'n rug,

in d'hand, als staf, 'n halve boom.
Zoo stapt hij wadend in zijn droom.

Het kind is zwaar, het water wijd.
Christoffel stapt in d'onsterfelijkheid;

de goede reus, met de kinderziel
wien 't dragen niet zwaarder maar lichter viel,

[p. 209]

 

door stroelende waâtren, met Gods genâ

 

naar 'n goddelijk verre Amerika,

 

 

 

naar 'n land ongekend, waar 'n moeder breidt

 

hare armen naar wie door de zeeën schrijdt

 

 

 

met haar kind op z'n rug veilig en droog

 

met zijn God op z'n schouder, heilig en hoog...

 

 

 

- Ga zoo, door mijn leven, gij, Christophoor

 

naar den verren hemel mij verder voor

 

 

 

en volg ik U na, wordt mijn last me te zwaar

 

aait 'n poezelig handje ook mij, door het haar

 

 

 

en 'k stap vastberaden en word niet moe

 

en de wateren schaâtren mij vreugde toe.

SINT CHRISTOFFEL
Lino: M. BILCKE