Volk. Jaargang 2

[p. 70]

Jozef Simons: Nativitas

Tot mistig licht verklaart de winternacht
Rondom de grot waarin Maria wacht.

In zware plooien valt het smetloos-wit
Gewaad der knielende, die roerloos bidt.

Zij wendde naar het Oosten haar gelaat
Dat in een aureool van vlammen staat.

Zoo Mozes naar het brandend braambosch zag,
Beschouwt Sint Jozef haar met diep ontzag.

Zij houdt de handen op de borst gekruist;
Een zang van Engelen komt aangeruischt,

Van Englen, die in lichtbaan nederzweven
Tot Haar die zweeft in 't gouden licht geheven:

Een gulden straal die uit de Godheid schoot
En roerloos rust op maagdelijken Schoot.

Et Verbum caro factum est!... Hoe looft
En dankt de Moeder met gebogen hoofd!

Hoe diep aanbidt zij 't pasgeboren Wicht
Dat, armpjes open, vóór haar knieën ligt!

Zij heeft het, huivrig, aan haar Hart getild,
Den dorst van 't schreiend mondeke gestild...

Dan neemt het Jozef, knielend, in zijn armen
En mag zijn hart aan 't kleine Kind verwarmen.

Zoet-lachend ligt het in de kribbe. Buiten
Nadert geluid van blije herdersfluiten.