Volk. Jaargang 1

[p. 47]

Dirk Vansina: Een schip

Een schip: een nooden tot avontuur...

Ook ik heb zeeên overvaren
naar heldenland van dood en vuur...
Daar ging het niet om gelden garen
om eer en roem en zelfrespekt.
In menschen, die slechts menschen waren
hadt Gij, in gruwel en gevaren
reddende zelfloochning gewekt
en houwe trouw kon allen garen
in liefde die veel dwaasheid dekt.
Daar kon men koel de dood instaren
en lijden blij en opgewekt;
en, mochten zonden ons bezwaren
wij voelden ons Uw kusten naêren;
reeds kwamen vogelen gevaren
naar U gevederd en gebekt
en broederschap was reeds ontdekt.

Wij dreven af. 't Ging al verloren.
Enkel de doôn bleven gestrekt.
Boven hun graven groeit weer koren
wat beursgesjacher heeft opgewekt...
Maar wat eens was wordt eens herboren.
Toen hebben wij een eed gezworen...

De scheepshoorn loeit. Muziek aan boord.
Vergeefs noodt schip tot avontuur.
Een ander sein wordt eens gehoord
en 'k wacht geduldig op het uur
mij onbekend, maar dat G'eens slaat...
- Ik was en ben en blijf soldaat -
Dan zie 'k bewimpeld met eeuwge droomen
de nieuwe boot. Varensbereid
scheep ik weer in naar nieuwen strijd
opdat Uw Rijk eens moge komen
dat d'aarde tot een hemel wijdt.